Οι πιο παλιοί ανάμεσά σας ίσως θυμούνται το όνομα του Giles Goddard από τους τίτλους τέλους παλαιότερων παιχνιδιών της Nintendo.
Ποιός είναι και τι έχει να μας πει;
Ο Goddard είναι από τους λίγους gaijin που εργάστηκαν στα ιαπωνικά αρχηγεία της εταιρείας. Έχει εργαστεί σε αρκετούς τίτλους, ανάμεσά τους παιχνίδια όπως τα Star Fox, Super Mario 64 και όχι μόνο! Το Eurogamer δημοσίευσε μια συνέντευξη με τον εν λογω κύριο σχετικά με τη Nintendo των 90s.
Θα βρείτε μερικά αποσπάσματα παρακάτω, ενώ η πλήρης συνέντευξη (στα Αγγλικά) βρίσκεται εδώ.
Η εταιρική κουλτούρα της Nintendo στα 90s
Ήταν ακόμη σαν την Ιαπωνία των 80s. Κάντε μια αναζήτηση στο YouTube για ιαπωνικές εταιρείες των 80s και θα δείτε πως όλες τους ήταν έτσι. Υπάρχουν τόσο πολλά ντοκιμαντέρ σχετικά με την περίοδο της οικονομικής άνθισης στης Ιαπωνία. Από τα 80s αντέγραφαν την αμερικάνικη κουλτούρα, τη μετέτρεπαν σε πιο ιαπωνική και την ξαναπουλούσαν σε όλο τον κόσμο. Ήταν πολύ ξιπασμένοι, πολύ καλοπληρωμένοι, αλλά δεν κατανοούσαν την κουλτούρα που αντέγραφαν.
Η νοοτροπία ήταν ακόμη της παλιάς σχολής, σα σχολείο ή το στρατό. Πήγαινες στη δουλειά στις 08:30 και στις 08:45 χτυπούσει το κουδούνι που σήμαινε οτι ξεκινάς να εργάζεσαι. Όλα ήταν πολύ αυστηρά. Δούλευες μέχρι τελικής πτώσης και μετά γυρνούσες σπίτι στις 11 το βράδι για να κοιμηθείς λίγες ώρες. Εμείς (σ.σ. ο Goddard και ο Dylan Cuthbert) αρνούμασταν να το κάνουμε. Στο τέλος του Star Fox, που δουλεύαμε εντελώς ηλίθιες ώρες, θεωρούσαμε πως μας εκμεταλλεύονταν. Δεν είχαμε αντιληφθεί οτι ήμασταν δύο δεκαεννιάχρονοι και δουλεύαμε με το Miyamoto.
Giles Goddard και Satoru Iwata στις απαρχές του N64:
Εκείνο τον καιρό ο Iwata ήταν απλά ένας προγραμματιστής στη HAL. Και τον θεωρούσα λίγο σπασικλάκι. Τον θυμάμαι που γκρίνιαζε όταν η Silcon Graphics έκλεισε μια συμφωνία με τη Dreamworks. Όλοι ήδη το γιόρταζαν όταν φτάσαμε κι εμεις και μάλιστα είχαν και μπάρμπεκιου. Ο Iwata είχε πει «τώρα μόλις φτάσαμε, γιατί γιορτάζουν όλοι;» Εγώ σκέφτηκα «Χαλάρωσε μεγάλε!»
Μερικά χρόνια μετά, όταν έγινε πρόεδρος και του ξαναμίλησα, ήταν σα να διάβαζε από έτοιμο σενάριο. Στην καρδιά του ήταν προγραμματιστής, ήξερα οτι είχε τη σωστή νοοτροπία για να διοικήσει τη Nintendo. Ήξερε πώς να δημιουργήσει παιχνίδια. Πέρα από αυτό όμως ήταν λίγο σπασίκλας.
Η φάτσα του Mario στην εισαγωγή του Super Mario 64
Όταν μας ήρθαν τα Indys (σ.σ. αυτά ήταν υπολογιστές της Silicon Graphics για την ανάπτυξη 3D γραφικών), είχαν και μια κάμερα. Έβαλα μπάλες του πινγκ πονγκ στο πρόσωπό μου και σκέφτηκα πως θα είχε πλάκα αν μπορούσα να ελέγξω το πρόσωπο με την κάμερα. Το δικαιολόγησα λέγοντας πως πρέπει να δοκιμάσω το skinning. Εκείνο τον καιρό, οι κλειδώσεις χώριζαν ένα χέρι π.χ. σε δύο μέρη. Δεν υπήρχε εξομάλυνση στα γραφικά. Πειραματιζόμουν πάνω σ’ αυτό, πώς να κανω skinning. Και μια καλή επίδειξη ήταν το πρόσωπο του Mario. Αν έβλεπε ένας επικεφαλής όλο αυτό το skinning, το animation στο πρόσωπο… με άλλα λόγια σαχλαμάριζα αλλά είχα στόχο, όλο αυτό ήταν κάτι το προχωρημένο και καινούριο.
