Το Legend of Zelda: Twilight Princess HD το περιμέναμε διακαώς στο GameCube. Αξίζει όμως να το ξαναπαίξουμε τόσα χρόνια αργότερα στο WiiU;
Εισαγωγικά
Δε φανταζόμουν ότι για το λατρεμένο twilight princess , το οποίο για 5η φορά πλέον ξανατερμάτισα στο 100%, σπαταλώντας, ευτυχώς, ποιοτικά τον κατά τα άλλα ανύπαρκτο ελεύθερο μου χρόνο, θα μου ήταν τόσο μα τόσο δύσκολο να γράψω ένα review.
Μα πως να μην είναι δύσκολο, όταν το παιχνίδι αυτό ξεχειλίζει από αρετές και τόσα μα τόσα αξιέπαινα στοιχεία; Πάνω από όλα όμως, πρόκειται για μια εμπειρία, η οποία μεταλλάσσεται από ψηφιακό σε προσωπικό βίωμα του καθενός και ως γνωστόν, τα προσωπικά βιώματα δεν αποτυπώνονται εύκολα σε ένα κείμενο κριτικής, αλλά περισσότερο σε μυθιστόρημα. Το Twilight Princess είναι από τα παιχνίδια που δε γερνάει, αλλά ωριμάζει κι αντί να ασχημαίνει σα ραμολιμέντο, με ένα αρκετά βασικό πακέτο lifting, ξανανιώνει και ξανά προς τη δόξα τραβά καβάλα στην HD Epona.
Σενάριο
Όλα κυλάνε ομάλα για το βοσκόπουλο της Ordon province με το όνομα Link ή “όπως θέλετε πείτε τον”. Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, η ζωή του Link αποτελείται από καθημερινά θελήματα συγχωριανών, όπως το συμμάζεμα του κοπαδιού, εξάσκηση με σφεντόνα και ξύλινα σπαθιά καθώς και συμβουλευτική από τον μοναδικό μαχητή του χωριού και πατέρα φίλου. Συνεχίζεται με ειδυλιακά ρεμβάσματα και βολτίτσες με την κόρη του δημάρχου και ψαρεματάκι αναγκαστικό, μήπως και δεήσει η μπακάλισσα να του δώσει κανά μπουκάλι γάλα. Κάτι ξέχασα..α ναι ιππασία και γυτευτικές τεχνικές άγριων πετούμενων.
Όπως λοιπόν, έτσι γλαφυρά περιγράφει τεχνιέντως με ιαμβικό 15σύλλαβο ο επικός Χυλιανός αοιδός Syroukian, που δοξασμένο να ναι το όνομα του, -το υπόλοιπο έπος χάθηκε όταν πλημμύρισε η Hyrule- εμφανίζεται από το πουθενά ένας τεράστιος αγριόχοιρος με κάτι μπαρμπαδέλια πάνω τοξοφορούντα και ροπαλοφορούντα και με συνοπτικές διαδικασίες, απαγάγουν τη φίλη του Link και τον υιό του μέντορα του. Το επόμενο πράγμα που βλέπει μπροστά του, όταν ανοίγει τα μάτια του, είναι η απουσία ολονών και μια περίεργη χάλκινη-μαυρη πύλη με περίεργα ιερογλυφικά να του κλείνει το δρόμο από την έξοδο από την περιοχή του, μην αφήνοντας τον να ακολουθήσει τα χνάρια των εχθρών, αλλά ούτε και του ίδιου του του αλόγου. Ένα κατάμαυρο χέρι βγαίνει μέσα από τα τοιχώματα της πύλης και τον τραβάει μέσα στη ζώνη του λυκόφωτος, όπου ο Link για κάποιο λόγο μεταμορφώνεται σε λύκο. Ο λύκος χάνει τις αισθήσεις του και τις ξαναβρίσκει, όντας πλέον μέσα σε ένα κελί παρέα με ένα ενοχλητικό, πονηρό εκ πρώτης όψεως και καθόλα χειραγωγικό πλάσμα γένους θηλυκού, το οποίο το πεπρωμένο του Link του επιφυλλάσσει να γίνει αυτοκόλλητο στην νέα του περιπέτεια, η οποία εκτυλίσσεται μεταξύ λυκόφωτος και φωτός και αφιερώνεται στην αναζήτηση και αποκατάσταση όχι μίας αλλά 2 βασιλισσών…
Gameplay
Αν το Ocarina of time ήταν τίτλος σταθμός για πολλούς λόγους στην N64 era, αν το Wind Waker ήταν σταθμός για το αρτιστικό περιεχόμενο του, το Twilight Princess ήταν η λύτρωση- απάντηση στις φωνές των φανατικών για ένα Zelda πιο σκοτεινό, πιο ώριμο και πιο φωτορεαλιστικό. Και αυτό δεν είναι κακό καθόλου. Η ρετσινιά του να είναι ένα δημιούργημα πιο mainstream και πιο blockbuster κάποια στιγμή πρέπει να αποτιναχτεί από τη συνείδηση των όσων ψάχνουν πάντα να βρουν τα “ντεφό” σε κάτι τόσο άρτιο, που αγγίζει την τελειότητα, ή τουλάχιστον, πλησιάζει πιο πολύ από τους περισσότερους τίτλους της βιομηχανίας έως τώρα.
Το Twilight Princess HD είναι η απόλυτη έκδοση του original τίτλου και τα κάνει όλα σωστά. Μπορεί να μην είναι καινοτόμο, αλλά συμπυκνώνει τα καλύτερα στοιχεία όλων των Zelda σε ένα εκρηκτικό μείγμα. Διαφωνώ με όσους έχουν θεωρήσει ότι οι πρώτες ώρες του παιχνιδιού είναι οι πιο βαρετές. Διαφωνώ με όσους θεωρούν ότι τα dungeons είναι τα πιο προβλέψιμα και διαφωνώ με όσους θεωρούν ότι τα bosses είναι τα πιο generic. Τίποτα κατ’ εμέ δεν ισχύει ιδιαίτερα σε σύγκριση με τους τίτλους Zelda προ του Twilight Princess. Αν ήταν να μιλήσουμε για εξυπνάδα και innovation στο κομμάτι των dungeons και στο κομμάτι αντιμετώπισης των εχθρών, μόνο για το Skyward Sword μπορούμε με το χέρι στην καρδιά να ισχυριστούμε ότι ξέφυγε από τα “κλασσικά διασκευασμένα” και μάλιστα με επιτυχημένο τρόπο. Αν και, τι περίεργο, πάλι βρέθηκαν οι ίδιοι που κράζαν το Twilight Princess, να υποστηρίξουν ότι το Skyward Sword δε θύμιζε τα κλασσικά Zelda και ότι υπήρξαν προβλήματα στο χειρισμό.
Ο Link, όπως πάντα ξεκινάει την κάθε ιστορία του περνώντας χαλαρό χρόνο, o οποίος προσφέρεται σαν tutorial μέρος του παιχνιδιού, ώστε ο παίχτης να εξασκηθεί στον χειρισμό, αλλά και στο gameplay. Το twilight princess HD, το κάνει αυτό με εξαιρετικό τρόπο και δημιουργεί το συναίσθημα αγόγγυστα στον παίκτη ότι ανήκει κάπου και ότι οι άνθρωποι που τον αγαπούν αξίζουν να παλέψει για αυτούς. Ο χειρισμός είναι άμεσος και original σε σχέση με τις αρχικές versions και φυσικά ταιριάζει γάντι στο gamepad, εν αντιθέσει με τη version του Wii, που το κούνημα του wiimote φάνταζε ηλίθιο από ένα σημείο και μετά, καθότι είτε το κούναγες δεξιά, είτε αριστερά ουδέν νόημα είχε ως προς την κίνηση του σπαθιού. Τα πρώτου προσώπου χαρακτηριστικά του gameplay λειτουργούν άψογα μέσω των motion controls του WiiU gamepad, αν και καλό θα ήταν να υπάρχει και κάποιο κουμπί επαναφοράς του γυροσκοπίου, διότι καμιά φορά μπορεί να βρεθεί το WiiU gamepad να κοιτάει τ’ ανάσκελα.
Τα dungeons είναι χρονοβόρα, ειδικά για κάποιον που τα παίζει πρώτη φορά. 9 στον αριθμό συν 2 μίνι dungeons όπου το δεύτερο υπάρχει μόνο στην HD έκδοση και η οποία ξεκλειδώνεται μόνο με τη χρήση του wolflink amiibo. Οι ώρες που κατέγραψε το μηχάνημα μου για να τελειώσω το παιχνίδι στο normal mode, παρότι γνώστης του τίτλου, είναι 49 ώρες και κάτι ψηλά. Έπαιζα απολαμβάνοντας το HD τοπίο και χωρίς άγχος, αλλά ούτε και ψάχνοντας τι θα κάνω. Άρα μιλάμε για έναν τίτλο που χαλαρά μπορεί να απασχολήσει από 35 ώρες έως και 60 κάποιον τελειομανή παίκτη. Τα dungeons πρέπει να αναφερθεί πως δεν έχουν τελείως κλιμακωτή δυσκολία, αφού έως τα μισά του τίτλου μπορεί κάποιος να σχηματίσει την άποψη ότι ήδη έχει παίξει ένα από τα πιο στριφνά dungeons του Twilight Princess HD.
Στο Twilight Princess HD κάνει την εμφάνιση του, εκτός από τα συνήθη ύποπτα εργαλεία και το πρωτοεμφανιζόμενο έως τότε spinner το οποίο δίνει μια πολύ Metroid αίσθηση στο dungeon arbitrer’s ground. Κατά τα άλλα, συναντάμε 3 σπαθιά με το καλύτερο το Master sword. 3 ασπίδες με καλύτερη τη Hylian shield και 3 φορεσιές (green tunic, zora armor που βοηθάει στην ανάσα υποθαλασσίως και το κολύμπι, magic armor, που σε κάνει ανίκητο αλλά με τίμημα να καταβροχθίζει τις ρουπίες). Άξιες αναφοράς είναι και οι Iron boots, οι οποίες βοηθάν τον Link να περπατάει σε ειδικά ταβάνια ανάποδα. Τόξα, clawshot, σφεντόνα, boomerang, 3 είδη βομβών και dominion rod είναι τα υπόλοιπα από τα πολυχρησιμοποιημένα και εγγυημένα για τη χρήση τους εργαλεία στον κόσμο των Zelda. Η μετάβαση από το ένα weapon στο άλλο και γενικά η διάταξη του inventory, γίνεται άμεσα και νοικοκυρεμένα μέσω της touch screen.
H αναζήτηση των κλασσικών 4 μπουκαλιών δίνει και εδώ το παρών, μιας και τα θρυλικά μπουκάλια διατίθενται για χρήση παντός ρευστού υλικού που είναι χρήσιμο σε ουκ ολίγες περιπτώσεις. Η αναζήτηση των καλά κρυμμένων pieces of heart containers είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στην απόλαυση εξερεύνησης του κόσμου των Zelda και φυσικά δε λείπει από τη λίστα. Μάλιστα υπάρχει μια καλή χαρτορίχτρα στο Hyrule castle που με λίγες ρουπίες βοηθάει πολύ στην αναζήτηση τους, χωρίς όμως να δίνει και μασημένη τροφή στο στόμα. H καφετζού επιπλέον, μπορεί να δώσει στον άπειρο παίκτη και clues για το που πρέπει να πάει και για να συνεχίσει την περιπλάνηση του. Το Hyrule Castle γενικά είναι κοιτίδα του πολιτισμού της Hyrule, οπότε μια στάση μετά από κάθε dungeon είναι επιβεβλημένη για εφοδιασμό, διαφωτισμό και λύτρωση της υπερκαταναλωτικής μανίας.
O Link εκτός των άλλων εξελίσσεται και σαν ξιφομάχος, αφού στην περιήγηση του στο twilight mode συναντά 7 πέτρινα τοτέμ, στα οποία ο wolflink μαθαίνει δια θροΐσματος του αέρα, μελωδίες που παίζονται δια γρυλισμάτων του wolflink. Οι μελωδίες αυτές κάνουν summon ένα γερόλυκο πνεύμα που στον κόσμο του φωτός, περιμένει σε συγκεκριμένες τοποθεσίες και αναλαμβάνει να εκπαιδεύσει τον Link στο σπαθί.
Τα subquests δεν τελειώνουν εδώ. Ο Link πρέπει να αποδείξει την αξία του στο κανό, στο κυνήγι φαντασμάτων, στο ψάρεμα και στην εντομολογία, στο snowboard αλλά και σε άλλα ενδιαφέροντα hobbies, πάντα με το ανάλογο κέρδος σε extra καρδιές και upgrades του πορτοφολιού, της φαρέτρας, του σάκου με τις βόμβες.
Η διαφορά που πάντα υπήρχε και ακόμα υπάρχει στα open world rpg adventures 3ου προσώπου με τα zelda, είναι ότι τα Zelda δεν είναι χαωτικά στο upgrading system. Τα upgrades είναι λίγα και καλά. Υπάρχει άμεση ουσία και αναγκαιότητα στην απόκτηση τους και επηρεάζουν σε τεράστιο βαθμό τον δείκτη δυσκολίας ολοκλήρωσης του τίτλου, άρα και το χρόνο ολοκλήρωσης του. Είναι το μόνο franchise προσωπικά μαζί με κανά δυο ακόμα, που με κάνει να θέλω όχι από αγγαρεία. αλλά από πραγματική όρεξη να βρώ τα πάντα και να πάω πλήρης στην τελική αναμέτρηση, έχοντας την ηρεμία ότι δεν υπάρχει σπιθαμή που να μην έχω εξερευνήσει και γρίφος που να μην έχω λύσει. Ο χαρακτήρας μπορεί να τερματίσει το παιχνίδι, είτε με 12 καρδιές, είτε με 20. Μπορεί να χει στη διάθεση του 4 γεμάτα μπουκάλια με μαγικά φίλτρα, ή να χει μόνο 2. Μπορεί να χει μικρή φαρέτρα και σάκο με βόμβες, μπορεί και γιγάντια. Οπότε ένα dungeon ή ένα boss εξαρτάται άμεσα από το αν είναι εύκολο ή δυσκολο από τον εξοπλισμό, αλλά με μια ευθύτητα και απλοικότητα που αντί να ξενερώνει τον παίκτη, τον συναρπάζει και τον ξεκουράζει. Μπορεί στο normal mode, όλα αυτά τα upgrades να θεωρούνται κατ’ επιλογήν upgrades, αλλά αν διαλέξει κανείς να παίξει το hero mode του παιχνιδιού, θα το ξανασκεφτεί διπλά.
Οι απλοί εχθροί του παιχνιδιού δεν έχουν να επιδείξουν κάτι ενδιαφέρον στον τρόπο αντιμετώπισης τους, αλλά οι special εχθροί που συναντώνται ανά dungeon και απαιτείται η χρήση συγκεκριμένου εργαλείου για την αντιμετώπιση τους είναι ζόρικοι, ειδικά όσοι έχουν armor. Ο γράφων, προσωπικά, έχει μεγάλη αδυναμία στα mini bosses των dungeon, όπου και συνήθως, η αντιμετώπιση τους προσφέρει και ένα νέο εργαλείο-κλειδί για την επίλυση του εκάστοτε dungeon.
Αυτό που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον προοδευτικά στο παιχνίδι, είναι το γεγονός ότι το gameplay χωρίζεται σε 2 παράλληλους κόσμους. Κάθε ξεχωριστή περιοχή της Hyrule, αρχικά είναι κλειδωμένη στην φωτεινή της έκδοση, ενώ μόνο ο wolflink παρέα με την Midna μπορείς να εισέρθει, όπου πρέπει να μαζέψει τη διασκορπισμένη ενέργεια των πνευμάτων του φωτός, ακολουθώντας στην κυριολεξία τη μύτη του και την ειδική λυκίσια όραση του, ωστέ να επιστρέψει το φως στην περιοχή και να μπορεί ο Link να συνεχίσει την εξερεύνηση του. Σημειωτέον, σε κάθε ευρύτερη περιοχή ο Link, είτε στo Twilight realm, είτε στο Hyrule Field θα χει την ευκαιρία να ανοίξει portals νικώντας κάποιους εχθρούς, μέσω των οποίων, μπορεί να διεξάγεται το fast travel, το οποίο βοηθάει πολύ ειδικά προς το τέλος που θέλει ο παίκτης να μεταφέρεται από σημείο σε σημείο ενδιαφέροντος.
Οπτικός τομέας
Στα promotional trailer το Zelda: Twilight Princess HD, φαινόταν σαν ένα πρόχειρο port, που το μόνο που νόμισα ότι έκανε η ομάδα του Eiji Aonuma, ήταν να πάρει την ανάλυση από 480p και να την κάνει 1080p. Δεν βλέπει εύκολα κανείς τις διαφορές, παρά μόνο αν τρέξει τον τίτλο μπροστά του και μετά από 2-3 ώρες ενασχόλησης να βάλει τον τίτλο στο gamecube ή το αντίστροφο.
Όλα τα textures έχουν αντικατασταθεί από υψηλής ανάλυσης textures, ενώ έχουν προστεθεί πολύγωνα στους χαρακτήρες, αν και όχι σε βαθμό εντυπωσιακό, ενώ το Hyrule Field είναι πιο διαυγές και έχει αυξημένο draw distance, ενώ τα εφέ του νερού και της βροχής, της φωτιάς και του χιονιού είναι πλέον πιο εντυπωσιακά, αν και σίγουρα δεν μπορούν να κρύψουν τη σχεδιαστική παλαιότητα των 10 χρόνων πλέον. Το framerate είναι σταθερό και αυξημένο, εκτός μεμονωμένων τοποθεσιών σε συνδυασμό με καιρικά φαινόμενα και εχθρούς, εν ώρα ιππασίας, όπου έχει τύχει το framerate να πέσει περίεργα για τα δεδομένα Zelda τίτλου.
Στα αρνητικά μπορεί να αναφερθεί ότι σε ολίγα σημεία που ανέκαθεν είχε θέμα η κάμερα του Twilight Princess, δεν υπήρξε κάποια βελτίωση κι αυτό είναι κρίμα, αλλά στην κυριολεξία μιλάμε για ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ. Γενικά είναι να απορεί κανείς, αν είχε δίκιο στη δήλωση του ο συγχωρεμένος Iwata, ο οποίος είχε πει ότι το GameCube είχε φτάσει στα όρια του φωτορεαλισμού από τότε, μιας και ο τίτλος είναι χάρμα οφθαλμών παρά τα 10 έτη του. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνω για όσους έχουν παίξει μόνο την Wii έκδοση. Το Twilight Princess HD είναι remaster της GameCube version κι όχι της Wii version. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως είναι σαν να παίζει κάποιος την Wii έκδοση σε mirror mode, άρα μη ξύνετε το κεφάλι σας κάποιοι αν θυμάστε τον χάρτη και την κάθε λεπτομέρεια ακριβώς από την άλλη πλευρά της οθόνης.
Ήχος
Σίγουρα δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί, ότι το original soundtrack των Toru Minegishi και Asuka Ohta ξυπνάει συναισθήματα, αντίστοιχα με τη μουσική του Πολυδούρη στο Conan, αλλά εδώ θα τα χαλάσουμε. Διότι, ο ήχος είναι το μόνο πράγμα που δεν υπέστη ουδεμία αλλαγή. Αν μη τι άλλο δε θα μας κακοέπεφτε αν το soundtrack εκτελούνταν πλέον από κανονική συμφωνική ορχήστρα κι όχι από synths. Το μόνο μελανό σημείο της έκδοσης κατ’ εμέ, όπου μπορούσε κάτι να χει γίνει παραπάνω.
Wii U Gamepad
Το Wii U gamepad προσφέρεται για Zelda τίτλους, αφού λειτουργεί στην προκειμένη περίπτωση σαν touch inventory, αλλά και σαν χορταστικός real time χάρτης, ενώ έχει προστεθεί και το κουμπί γρήγορης μεταμόρφωσης του Link σε wolflink, χωρίς να υπάρχει η χρόνοβόρα ερώτηση μεταμόρφωσης της original version. Εννοείται ότι δε λείπει η off-tv play λειτουργία, η οποία προσφέρεται για toilet heart exploration. Η χρήση πάντως του χάρτη και το μέγεθος του κάτω από τη μύτη του χρήστη, σώζει από πολλές ώρες κυκλικού πλεονασμού, αφού δε συγκρίνεται με το μικρό σχεδιάγραμμα που εμφανίζεται στο κάτω αριστερό μέρος της κύριας οθόνης (τον οποίο μπορεί κανείς να απενεργοποιήσει), αλλά και από πολλά βαρετά pausing.
Miiverse
το Zelda Twilight Princess HD, με μεγάλη περηφάνεια υποστηρίζει σθεναρά το miiverse όχι μόνο με την ευκαιρία που δίνει στους χρήστες να ποστάρουν screenshots από τις αγαπημένες τους φάσεις του παιχνιδιού, αλλά δίνει και τη δυνατότητα χρήσης μέσω σφραγιδών να γράψουν μηνύματα για πρώτη φορά στη διάλεκτο της Hyrule, αν και εφόσον έχουν τα κότσια και την υπομονή να βρούν όλα τα καλά κρυμμένα σεντούκια κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, τα οποία περιέχουν τις πολυπόθητες σφραγίδες του ιερογλυφικού αλφαβήτου. Αυτό κι αν είναι επιβράβευση.
Χρήση amiibo
Η χρήση amiibo υποστηρίζεται ένθερμα, αφού με το νέο amiibo Wolf Link, μπορεί ο παίκτης να αποκτήσει πρόσβαση σε ένα ολοκαίνουριο mini dungeon αποκλειστικά, ενώ με τη χρήση amiibo Link και Toon Link, αποκτάς βέλη αν έχεις αδειάσει. Με τη χρήση Sheik και Zelda αναπληρώνεις ενέργεια, ενώ με τη χρήση του Ganondorf amiibo στο normal mode δέχεσαι damage x2 και στο hero mode x4.
Τελικό συμπέρασμα
Το Legend of Zelda: Twilight Princess HD είναι το πιο κινηματογραφικό και το πιο ισορροπημένο Zelda so far. Είναι το γέννημα θρέμμα της βαριάς κληρονομιάς της σειράς που εδώ και 25 χρόνια και βάλε, δε μας απογοήτεψε ποτέ και ελπίζουμε να μην το κάνει και ποτέ. Για όποιον τυχερό άτυχο που δεν έχει παίξει μέχρι τώρα ποτέ του Zelda είναι το πιο αντιπροσωπευτικό πόνημα και αν ασχοληθεί μαζί του θα έχει γευθεί μια σφαιρική εμπειρία και το απόσταγμα των καλύτερων στοιχείων ενός φαινομένου της 8ης τέχνης. Άραγε τι μας ξημερώνει μετά από τόσα χρόνια αναμονής για το νέο Zelda; Εως τότε “OOOOOOWWWWWLL!”
- Κονσόλα: Wii U
- Eίδος: 3D Action/Adventure
- Εκδότης: Nintendo
- Εταιρεία Ανάπτυξης: Nintendo
- Διάθεση: Φυσική από τα καταστήματα
- Παίχτες: 1
- Online στοιχεία: Όχι
- Δείτε εδώ την πολιτική βαθμολογίας μας
Ευχαριστούμε για την παρουσίαση
να σαι καλα..did my best!
Πληρέστατο το review αν και θα διαφωνήσω σε δύο σημεία.
Το πρώτο είναι σχετικά με το ξεκίνημα του παιχνιδιού, το οποίο θεωρώ μακράν το πιο βαρετό και αχρείαστο κομμάτι του παιχνιδιού. Το “characterization” των χωρικών δεν ήταν αντάξιο του χρόνου που σπαταλάται από το παιχνίδι στην αρχή.
Επίσης θα διαφωνήσω στο τελος σχετικά με το πιο ισοροπημένο Zelda. Θεωρώ πως το Ocarina είναι πολύ πιο ισοροπημένο και καλοζυγισμένο απο το ΤΡ και είμαι από αυτούς που βάζουν το ΤΡ στα top Zelda games.
το ocarina of time εχει πολύ λιγοτερα στοιχεία να μανατζάρει για να το χαρακτηρίσω το πιο ισορροπημένο..Επίσης, το γεγονός ότι ήταν πρωτεργατικό, του δίνει μια άλλη διάσταση σαν τίτλο, πολύ επικίνδυνη για να γίνει συγκρίσιμη με τη διάσταση ενός τίτλου που απέχει τουλάχιστον μια 10ετία. Το θέμα είναι πως διαχειρίζεσαι 40 στοιχεία κι όχι 20 καλύτερα..Δε
Δεν πιάνω το Wind Wanker γιατί δεν έχω πολλά να πω πέραν του οτι χάρη στο Skyward Sword δεν είναι πλέον το χειρότερο 3D Zelda.
Επίσης, το να έχεις 40 στοιχεία να ισοροπήσεις σε ένα παιχνίδι, 15 εκ των οποίων είναι κατώτερου επιπέδου από τα υπόλοιπα για τον οποιοδήποτε λόγο, δε σε κάνει αυτομάτως καλύτερο ισοροπιστή, απλά σημαίνει οτι γεμίζεις το παιχνίδι με λίπος το οποίο δεν πρόλαβες να επεξεργαστείς όπως θα έπρεπε.
το skyward sword για μενα είναι σταθμος στο gaming από θεμα Gameplay..αν έκανες mastering τα controls όπως είθισται σε κάθε παιχνίδι που δεν είναι generic και δεν μοιάζει με όλο το συρφετο που έχουν τον ίδιο χειρισμό, μιλάμε για την πιο virtual εμπειρία από θέμα controls. Είναι το μοναδικό παιχνίδι με motion controls που δε μοιαζει με tech demo και για μένα αυτό είναι άθλος, ειδικά με την τεχνολογία του wiimoteplus. Το wind waker επισης είναι από τα πιο ξεχωριστά Zelda που εχουν βγει και πανω από όλα είναι και θα είναι χάρμα οφθαλμών..το χειρότερο??δε θα το λεγα..μαλλον το majora’s mask είναι το χειρότερο ΜΑΚΡΑΝ ΟΜΩΣ.. ακόμα και τώρα στο new 3ds xl μου που παίζω τη 3d εκδοση βαριέμαι στην κυριολεξία..Ευγε για το εγχείρημα, αλλά ο,τι δεν πέτυχε το majora’s στα timed events το πέτυχε άψογα το wind waker. αλλα όπως ξανα είπα, περι ορέξεως ουδείς λόγος..ειδικά όταν το χειρότερο κατ εσε Zelda είναι ένας τίτλος του 96% στο metacritic και το χειροτερο για μενα του 89%.
Wind Waker>>>>Mazora’s Mask
ξέρω
γουστάρω παντως..είναι το 1ο review στο οποίο άνοιξε συζητηση
Πιάσαμε συζήτηση για την καλύτερη σειρά που έχει αυτή την στιγμή η βιομηχανία. Πραγματικά τσακωνόμαστε σαν κοινότητα για το πιο Zelda είναι καλύτερο κατά την υποκειμενική μας άποψη αλλά σαν σύνολο η σειρά έχει προσφέρει άπειρες πρωτοπορίες στο συγκεκριμένο είδος παιχνιδιών.
Προσωπικά το αγαπημένο Zelda είναι το Twilight Princess και δεύτερο έρχεται το Ocarina of Time αν πάρω με λογικά κριτήρια το τι προσφέρει το κάθε ένα την εποχή που κυκλοφόρησε. Το χειρότερο μακράν είναι το Wind Waker όχι τόσο από άποψη αισθητικής λόγω των Cel shaded γραφικών αλλά λόγω του κακού σχεδιασμού των μπουντρουμιών, την ποσότητα που ήταν τα λιγότερα από κάθε άλλο Zelda και τον άδειο κόσμο όπου ήθελες τέταρτα ολόκληρα να ταξιδεύεις από τον ένα βράχο στον άλλον χωρίς να ανακαλύπτεις τίποτα… Το Skyward Sword ήταν απλά αδιάφορο για μένα το μοναδικό Zelda που τελείωσα μόνο μια φορά. Ένα Playthrough ήταν αρκετό αλλά είχε καταπληκτικές ιδέες με τα motion controls, γρίφους στα μπουντρούμια αλλά και συμπαθητικούς χαρακτήρες στην Skyloft που ενδιαφερόσουν να μάθεις περισσότερα για αυτούς.
Αλλά το original The Legend of Zelda για μένα στο NES είναι το καλύτερο όλων η πρώτη μου επαφή με την σειρά και το πρώτο παιχνίδι που τερμάτισα χωρίς να ξέρω καθόλου αγγλικά μόνο με τον χάρτη του manual και προσπαθώντας να βγάλω νόημα με το λεξικό που είχα και τα συμφραζόμενα του κακού localization λόγω των περιορισμό των χαρακτήρων που μπορούσαν να βάλουν στις πληροφορίες. Μου πήρε 7 μήνες. Δεν νομίζω πως έχω περάσει καλύτερα με video παιχνίδι από εκείνη την εποχή.
Η μουσική από το δεύτερο dungeon είναι απίστευτη και χαρακτηριστική. Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο στο να προσδιορίζει το μυστήριο και την αναμονή να ανακαλύψεις τι κρύβει το μπουντρούμι με το που την ακούς.