Ιwata: ένας άγνωστος μακρινός γραβατογιακάς, ή ο ceo προγραμματιστής της διπλανής πόρτας;

Τον Iwata τον πρωτοείδα σε ένα E3 video του 2001, στην παρουσίαση του επερχόμενου τότε gamecube, το οποίο εσωκλείοταν σε ένα ενημερωτικό vcd ελληνικού περιοδικού για videogames. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν η αστεία προφορά και η φωνή του. Αυτός ο άνθρωπος εξ αρχής μου φαινόταν ότι δεν του πήγαινε το κουστούμι και το “στημένο”. Δε θύμιζε τον Yamauchi που έμοιαζε σαν να ταν αρχηγός της Yakuza, ή τελικός κακός που ξεπήδησε από το “χαμός στην china town” του Κάρπεντερ. Ούτε έμοιαζε με κολλητός του Ανδρέα Παπανδρέου που στον ελεύθερο του χρόνο καταστρώνει πως θα στήσει κύκλωμα με κομπίνες. Ο Iwata σε κείνη την Ε3 που αν δεν κάνω λάθος ήταν η πρεμιέρα του, έμοιαζε σαν τον Tom Hanks στην ταινία Big, όπου στην ουσία υποδυόταν ένα παιδί εγκλωβισμένο στο σώμα ενός clumsy ενήλικα, ο οποίος δούλευε σε εταιρία κατασκευής παιχνιδιών. Όπως λοιπόν, ο Tom Hanks έτσι και ο Iwata όντως είχε καρδιά παιδιού και άρα gamer, αφού ποιος μπορεί να κατασκευάσει ή να εκτιμήσει ένα παιχνίδι καλύτερα από ένα παιδί, ή ένα παιδί στην ψυχή;

Ο Iwata όμως, δεν ήταν μόνο παιδί ή gamer. Δεν μπήκε τυχαία στη θέση του ceo της Nintendο μόνο επειδή εκτιμήθηκε η αγνή ψυχή του, αλλά κι επειδή όπως αποδείχτηκε στο μέλλον υπήρξε και ένας τελικά φοβερά επιτυχημένος πρόεδρος που υπό την low profile καθοδήγηση του προσέφερε την καλύτερη 15ετία παιχνιδιών σε όλους τους απανταχού φίλους της Ninty, αλλά και απέδειξε επί του πρακτέου ότι το gaming μπορεί να προχωρήσει εννοιολογικά και πρακτικά σε σχέση με αυτό που γνωρίζαμε, αλλά και να φέρει πιο κοντά του το casual κοινό, μα και την ίδια την οικογένεια.

Τόσο μα τόσο οραματιστικό και ουτοπικό είναι το concept του Wii, που είναι τουλάχιστον αισιόδοξο να βλέπεις ότι καμιά φορά αεροβατώντας μπορείς να ξυπνήσεις συνειδήσεις και να δημιουργήσεις μια μικρή επανάσταση, η οποία μέσα σε όλα έφερε και τα θεμιτά “αριθμολαγνικά” αποτελέσματα, καταφέρνοντας  το Wii να τερματίσει στη γενιά του 1ο και με διαφορά.

Η ανάγκη του να είσαι διαφορετικός ήταν μονόδρομος για τον Iwata ακόμα κι αν αυτό μεταφραζόταν σε έκπτωση στο κομμάτι της υπολογιστικής δύναμης των μηχανημάτων που επιμελήθηκε. Tο ds  εισήγαγε την touch screen και τη dual screen, πράγμα που είχε επίπτωση στα γραφικά σε σχέση με τον ανταγωνιστή του, το ίδιο και το wii, στο οποίο τα γραφικά βρίσκονταν μια γενιά πίσω, αλλά σε χειρισμό 2 γενιές μπροστά, αντίστοιχα το 3ds και το Wii U με το 3D και το Gamepad. Και κοιτώντας πλέον πίσω και αναλογιζόμενος πια την ανεκτίμητη αξία της διαφορετικότητας σε αυτά τα μηχανήματα, καταλαβαίνω και το πόσο εύκολο είναι να πέφτεις θύμα χλευασμού και εύκολης κατακραυγής, επειδή δεν είσαι hardcore, επειδή δεν έχεις horsepower, επειδή τα παιχνίδια σου βγάζουν μόνο αυτό το χαμόγελο της Nintendo, επειδή είναι για παιδιά και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά.

Και κάπως έτσι συνειδητοποιείς ότι κάποιο τεράστιο κομμάτι έχει χαθεί από την ταυτότητα του gamer μέσα μας και το πόσο τραγικό και συνάμα τρομαχτικό είναι να στο θυμίζει ένας ceo που το μόνο που κάλλιστα θα πρεπε να τον νοιάζει είναι το πόσα θα βγάλει και με πόσο λιγότερο ρίσκο θα το πετύχει, -αφού πλέον το μόνο εύκολο είναι να αφουγκράζεσαι το κοινό σου και να του δίνεις αυτό που θέλει. Αλλά όχι..τα πράγματα δεν ήταν έτσι για τον Iwata, ποτέ και για την Nintendo. Ποτέ ο Ιwata δεν υπήρξε mainstream, κι όσο κι αν το family friendly πακέτο ξεγελούσε κυρίως όσους δεν πλησίασαν ποτέ για λόγους αφελείς και επιδερμικούς τον κόσμο της nintendo, οι έχοντες γνώσιν ξέρουν ότι η καρδιά του hardcore gaming αλλά και η ελπίδα για νέες εμπειρίες βρίσκονταν σαν άσσοι καλά κρυμμένοι στα μανίκια του.

Ο Iwata ήταν ένας πατέρας του gaming και πατέρας πολλών gamers. Παραδειγμάτιζε με την ευγένεια και την ταπεινότητα του, την ειλικρίνεια, την ηρεμία και το πείσμα του! Επέμενε να μας πείθει και τα κατάφερνε, για εμπειρίες και για αλλαγές ρότας της εταιρίας, που σε όλους φαινόντουσαν δύσπεπτες στην αρχή και στο τέλος τον δικαιολογούσαν όλοι μέσα τους, βλέποντας πόσο δίκιο είχε, ακριβώς όπως ένα παιδί που όταν ενηλικιώνεται αρχίζει να συνειδητοποιεί την πραγματική ουσία των σκληρών λόγων του πατέρα του.

Προσωπικά, ανήκω σε εκείνους τους gamers που περιμένουν μια επανάσταση από την nintendo που θα συνδυάζει και τη μοναδικότητα αλλά και την καθολική επιβολή ιπποδύναμης για μία έστω και μοναδική φορά στην ίδια γενιά κονσόλας. Μπορεί να είναι ματαιοδοξία, μπορεί να είναι ανωριμότητα, μπορεί να είναι ο εκνευρισμός που λειτούργησε αντανακλαστικά στο είναι μου μετά από μια απογοητευτική Ε3 για την Nintendo, αλλά είμαι πεπεισμένος οτι ο Iwata το εννοούσε εκείνο το “I hear you” στο twitter μετά την παρουσίαση του e3 Nintendo direct τον περασμένο Ιούνη.

Και κατόπιν εορτής, σκεπτόμενος τον συμπαθέστατο χαρούμενο muppet Iwata να χορεύει στο τέλος του Direct, μέσα από την όλη συγκίνηση που μπορεί να προκαλέσει η υπομονή όλου του Nintendo team να καθησυχάσει τα οργισμένα πλήθη οτι υπάρχει πολύ υλικό για τις nintendo κονσόλες για το 2015-2016, και ότι προτίμησαν να παρουσιάσουν μόνο ό,τι είναι άμεσα playable, μία σκέψη πηγαινοέρχεται  στο μυαλό μου. Ότι το πιο σημαντικό project του οποίου έχει επιμεληθεί και έχει κατασκευάσει με τα κομμάτια όλης της 15ετίας, είναι αυτό που δεν έχουμε ακόμα γνωρίσει, αλλά έχουμε ακουστά δια στόματος του για αυτό. Κι εύχομαι έστω από κάπου εκεί ψηλά σε κάνα χρόνο να δει τους απανταχού gamers χαμογελαστούς, όπως ήταν και κείνος σε κάθε μεγάλο Nintendo Direct. Τι διάολο; Εδώ κατάφερε τα τελευταία χρόνια να του πηγαίνουν τα κοστούμια, δε θα καταφέρει να μας αφήσει επιτέλους άφωνους με το NX;