Σας είχαμε προειδοποιήσει πως θα βλέπατε ένα review για το Necrobarista και είμαστε άνθρωποι που κρατάμε το λόγο μας! Πάμε να δούμε αν αξίζει να ασχοληθείτε μαζί του:
Εισαγωγικά
Για το Necrobarista είχαμε ακούσει τα καλύτερα. Όπου κι αν γυρίζαμε να κοιτάξουμε, το παιχνίδι έπαιρνε διθυραμβικές κριτικές από τα reviews του διαδικτύου. Ακόμη και οι κριτικές των παικτών στο Steam, όπου κυκλοφορεί εδώ κι ένα χρόνο, είναι πολύ θετικές.
Τα trailer που είχαμε δει κατά καιρούς μας προετοίμασαν για ένα visual novel που ξεχωρίζει και το παιχνίδι έχει κερδίσει πολυάριθμα βραβεία για την αφήγηση και τα καλλιτεχνικά του επιτεύγματα. Όταν παίξαμε κι εμείς το παιχνίδι, αρχίσαμε να απορούμε τι καπνίζουν όλοι αυτοί γιατί θέλουμε κι εμείς λίγο!
Το σενάριο του Necrobarista
Σε ένα visual novel, όπως αντιλαμβάνεστε, το σενάριο και η γραφή είναι ο ακρογωνιαίος λίθος πάνω στον οποίο χτίζεται όλο το οικοδόμημα. Η αλήθεια είναι οτι η βασική ιδέα πίσω από το παιχνίδι είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και θα μπορούσε να οδηγήσει σε χίλια δυο συναρπαστικά και παράξενα μονοπάτια.
Όλα ξεκινούν με μια ενδιαφέρουσα και όμορφη κινηματογραφική εισαγωγή που μας προετοιμάζει για μυστήριο, ίντριγκες και όχι μόνο! Παρακολουθούμε μια ομάδα ανθρώπων που κάνει μερικές ετοιμασίες για ένα τελετουργικό νεκρομαντείας. Κάτι που, κατά τα φαινόμενα, αντιβαίνει όχι μόνο τους νόμους της φύσης αλλά και τους νόμους του Συμβουλίου του Θανάτου. Παρόλα αυτά, η ομάδα φαίνεται διατεθειμένη να προχωρήσει στο ριψοκίνδυνο εγχείρημα και….
Το Τερματικό (Terminal) είναι μια καφετέρια στην οποία οι θαμώνες είναι όχι μόνο χιπστεράδες, αλλά και πεθαμένοι που δεν είναι ακόμα έτοιμοι να κάνουν το επόμενο βήμα. Οι νόμοι, που διέπουν την ενδιάμεση αυτή κατάσταση, παρέχουν στους αποθαμένους τη δυνατότητα να μείνουν για ένα εικοσιτετράωρο σε ειδικές τοποθεσίες όπως το Τερματικό, πριν αναγκαστούν να συνεχίσουν το ταξίδι τους στο υπερπέραν.
Αυτό είναι το παρασκήνιο στο οποίο διαδραματίζεται το Necrobarista, με την αθυρόστομη Maddy να έχει τον ομώνυμο ρόλο στο μαγαζί. Στο πλευρό της έχει τον πρώην ιδιοκτήτη Chay και τη μικρή ιδιοφυία Ashley.
Πολύ σύντομα το κατώφλι της καφετέριας περνά ένας νέος θαμώνας, άρτι αφιχθείς από τη σκηνή του θανάτου του.
Δεν αρκεί ένα καλό χαρμάνι εάν δεν ξέρεις να φτιάχνεις καφέ
Δυστυχώς, η γραφή δεν ανταποκρίνεται ούτε στο ελάχιστο στις ιδέες και τις δυνατότητες που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν σε ένα τέτοιο παιχνίδι.
Η πορεία που ακολουθεί η πλοκή του Necrobarista είναι στην αρχή παρόμοια με αυτή του Winds of Change. Οι πρώτες ώρες μετά την εισαγωγή είναι απίστευτα βαρετές. Η διαφορά είναι οτι, αντίθετα με το Winds of Change, όλες οι υπόλοιπες ώρες παραμένουν εξίσου βαρετές. Furries – Postmodernists σημειώσατε 1.
Όλοι οι χαρακτήρες μιλούν με ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο και οι διάλογοι θυμίζουν έντονα online chat μεταξύ ανθρώπων που νομίζουν πως είναι έξυπνοι. Δυστυχώς όμως είναι πασιφανές σε όλους, εκτός από τους ίδιους, πως είναι στην πραγματικότητα εντελώς ηλίθιοι.
Κάθε συζήτηση δίνει την αίσθηση πως διαρκεί αιώνες, με τους χαρακτήρες να μιλούν και να μιλούν και να μιλούν… δίχως να λένε τίποτε επί της ουσίας. Αν σας θυμίζει κάτι αυτό, τότε ίσως διαβάσατε το review που είχαμε κάνει για το Persona 5 Strikers. Είχαμε και τότε πρόβλημα με την άνευ νοήματος λογοδιάρροια των χαρακτήρων, αλλά το Necrobarista το έχει αναγάγει σε τέχνη. Μια λογοδιάρροια που κρατάει για όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού.
Ακόμη και τα λίγα ψήγματα στοχασμού που υπάρχουν διάσπαρτα μέσα στο παιχνίδι χάνονται σα σταγόνα μέσα στον ωκεανό. Και μιλάμε για πραγματικό ωκεανό λέξεων, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που νιώσαμε σαν το Θεό στο Monty Python and the Holy Grail.
Ως γνωστόν άλλωστε, ακόμη κι ένα σπασμένο ρολόι δείχνει σωστά την ώρα δυο φορές την ημέρα και τέτοιες περιπτώσεις λάμπουν ως οι εξαιρέσεις στην, κατά κανόνα, χαμηλής ποιότητα της γραφής.
Θα λέγαμε μάλιστα οτι μόνο κάποιος που δεν έχει διαβάσει ένα καλό βιβλίο θα μπορούσε να πει πως το Necrobarista είναι καλογραμμένο.
Gameplay;
Στην παρουσίαση που κάναμε για το Winds of Change, κάναμε ένα αστειάκι για το gameplay σε ένα visual novel. Εν προκειμένω όμως, το αστείο ισχύει. Το μόνο που θα κάνετε στη συντριπτική πλειοψηφία του παιχνιδιού είναι να πατάτε το A για να προχωράτε την ιστορία. Ανάμεσα στα «κεφάλαια» ή «επεισόδια» του παιχνιδιού βέβαια, θα μπορείτε να κινηθείτε ελεύθερα σε προοπτική πρώτου προσώπου. Σε εκείνα τα διαλείμματα, θα μπορείτε να εξερευνήσετε το καφέ και να μάθετε ακόμη περισσότερα για τους (παντελώς αντιπαθητικούς) χαρακτήρες της ιστορίας μας.
Θα λέγαμε μάλιστα πως οι πιο μηχανικά περίπλοκες διαδικασίες στο παιχνίδι είναι το Studio mode. Το mode αυτό σας παρέχει μια αρκετά εντυπωσιακή σουίτα, μέσα από την οποία μπορείτε να στήσετε τις δικές σας σκηνές με χαρακτήρες, animations, πόζες και σκηνικά της επιλογής σας.
Πρέπει να υπογραμμίσουμε την απουσία οποιασδήποτε δυνατότητας για επιλογές και διαφορετικά μονοπάτια μέσα στην πλοκή. Πράγματα δηλαδή που θεωρούνται αυτονόητα ακόμη και στα πλαίσια των visual novels απουσιάζουν εντελώς εδώ. Όταν λοιπόν ολοκληρώσετε ένα playthrough (αν αντέξετε) τότε κυριολεκτικά δεν υπάρχει λόγος να ξαναμπείτε στον κόπο να παίξετε το παιχνίδι από την αρχή.
Καταπληκτική Αισθητική
Η καλλιτεχνική διεύθυνση και η κινηματογράφηση της κάθε σκηνής είναι υποδειγματική με όλη τη σημασία της λέξης. Οι anime επιρροές είναι εμφανείς και έχει γίνει γενικά πολύ καλή δουλειά στα μοντέλα των χαρακτήρων. Τα χρώματα, ο απόκοσμος διάκοσμος της καφετέριας, οι εκφράσεις των χαρακτήρων, τα πλάνα, η φωτογραφία…
Θα μπορούσαμε να πλέξουμε κι εμείς με τη σειρά μας το εγκώμιο του Necrobarista και πάλι δε θα μπορούσαμε να εκφράσουμε το πόσο φαντασμαγορική δουλειά έχει γίνει στον κομμάτι αυτό. Σίγουρα είναι το πιο εντυπωσιακό και οπτικά απολαυστικό visual novel που έχουμε δει στη ζωή μας.
Το κείμενο μάλιστα εμφανίζεται με πολύ καλλιτεχνικό τρόπο σε κάθε σκηνή, κάτι που προσθέτει τα μέγιστα στην αισθητική. Μερικές φορές όμως τα γράμματα χάνονται όταν το παρασκήνιο είναι λευκό. Η λύση; Μπορείτε απλά να βάλετε περίγραμμα στο κείμενο μέσα από τα options, αλλά είναι κάτι που θα προτιμούσαμε να γίνεται αυτόματα σε τέτοιες περιπτώσεις.
Αιθέριες μελωδίες
Βλέποντας το όνομα Kevin Penkin στα trailer, δε συγκινηθήκαμε ιδιαίτερα. Δε γνωρίζαμε τον τύπο και δεν είμαστε άλλωστε από αυτούς που έχουν το χρόνο να ψάχνουν το κάθε όνομα.
Όμως, μετά από την ατμοσφαιρική μουσική και τις φανταστικές συνθέσεις που ακούσαμε παίζοντας το παιχνίδι, μάθαμε το όνομα για τα καλά! Πραγματικά εκπληκτική δουλειά, που πλαισιώνει τα τεκταινόμενα άψογα και προσθέτει τα μέγιστα στη συνολική αίσθηση του τίτλου.
Κάτι ασυνήθιστο για visual novels είναι η παντελής απουσία voice acting. Αυτό μπορεί να ξενίσει μερικούς, αλλά εμάς δε μας χάλασε καθόλου. Προτιμούμε άλλωστε να δίνουμε εμείς φωνές μέσα στο μυαλό μας σε τέτοια παιχνίδια.
Υποψιαζόμαστε πως όλα τα λεφτά της χρηματοδότησης που πήραν οι δημιουργοί από προγράμματα της πολιτείας Victoria στην Αυστραλία έπεσαν στον οπτικοακουστικό τομέα. Κάτι μας λέει οτι αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο το Necrobarista έχει λάβει τόσα εύσημα από τόσο πολύ κόσμο. Εμείς όμως δεν ξεγελιόμαστε από άρτον και θεάματα.
Να πιούμε εδώ ένα καφέ ή να πάμε αλλού τελικά;
Μάλλον θα προτιμήσουμε αλλού.
Σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού υπάρχουν υποσχέσεις για κάτι πάρα πολύ ενδιαφέρον, που όμως δε συνέβη ποτέ. Όλη η εμπειρία κρίνεται εγκληματικά ανιαρή και βαρετή. Ακόμα και η μεγάλη αποκάλυψη έγινε με τέτοιο τρόπο και τράβηξε τόσο πολύ που περισσότερο μας κούρασε παρά μας συγκίνησε.
Η έλλειψη δυνατοτήτων για παρέκκλιση από τα δρώμενα υπονοεί οτι έχουμε να κάνουμε με μια πολύ προσεκτικά δομημένη εμπειρία. Και είναι, στο κομμάτι του visual. Στο novel όμως αποτυγχάνει παταγωδώς. Θα μπορούσαμε να περιγράψουμε την εμπειρία σα μια συζήτηση για τις ταινίες Transformers του Michael Bay:
-Καλή η ταινία;
-Ωραία γραφικά.
Ναι, έχει πολύ ενδιαφέρουσα θεματολογία. Άλλωστε, λίγα πράγματα είναι πιο ενδιαφέροντα από τον προβληματισμό γύρω από το θάνατο. Θα μπορούσε λοιπόν πολύ άνετα να είχε πραγματευτεί τη θεματολογία αυτή με πολλή περισσότερη φινέτσα. Φαίνεται όμως πως στο μυαλό του συγγραφέα, ποσότητα = ποιότητα. Και όταν η γραφή είναι επιπέδου tumblrina, τότε καταλαβαίνετε πως υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.
Το χειρότερο είναι πως τα δύο επιπλέον επεισόδια που έρχονται στη Switch έκδοση ήταν μακράν πιο ενδιαφέροντα από την κεντρική ιστορία. Δεν έθεσαν νέα συγγραφικά στάνταρ, αλλά η διαφορά στην ποιότητα είναι τόσο αισθητή που έγινε αμέσως αντιληπτό ότι γράφτηκαν από διαφορετικούς ανθρώπους.
Θεωρούμε οτι χάσαμε το χρόνο μας παίζοντάς το και ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν του βάζουμε κάτω από τη βάση είναι χάρη στις προσπάθειες των καλλιτεχνών που εργάστηκαν στο παιχνίδι. Κρίμα που όλα τα επιμέρους είναι χτισμένα πάνω σε σαθρά θεμέλια.
Περισσότερο θα λέγαμε πως είναι εξομοιωτής κους-κους που απειλεί που και που να γίνει ενδιαφέρων. Αν ήταν καφές θα ήταν νερωμένος, παραψημένος, που στο μεταξύ κρύωσε. Το φλιτζάνι όμως είναι πανέμορφο!
- Κονσόλα: Nintendo Switch
- Είδος: Visual Novel
- Εκδότης: PLAYISM
- Εταιρεία Ανάπτυξης: Route 59
- Διάθεση: Ψηφιακή από το Nintendo eShop
- Παίχτες: 1
- Online στοιχεία: Cloud Saves
- Δείτε εδώ την πολιτική βαθμολογίας μας
- Ο κωδικός της παρουσίασης είναι μια ευγενική προσφορά της Rose City Games