Review: 3D Streets of Rage 2 (3DS, New 3DS)

Και ναι εγένετο! Επιτέλους, μετά από 23 χρόνια, “σβέστηκε” ο διακαής μου πόθος να κάνω review σε παιχνίδι…

…που έκανε την εμφάνιση του από τότε που διάβαζα ξένα περιοδικά για videogames κι ονειρευόμουν κάποια μέρα να γράφω στο Gamepro.

Το Streets of Rage 2 του 1992 και φυσικός διάδοχος του Streets of Rage, γνωστό και ως Bare Knuckles, ανήκει πλέον στη περήφανη συλλογή της virtual console του 3DS και συγκεκριμένα σε μια συλλογή “πειραγμένων” εκδόσεων κλασσικών arcade τίτλων της Sega. Ήρθε η στιγμή λοιπόν, να περάσει από το κόσκινο της κριτικής του nintendoNext. Πως λέμε “θα σε κάνω κόσκινο”… ακριβώς αυτό!

Σενάριο

Το Streets of Rage είναι άξιος εκπρόσωπος και υπηρέτης του κινηματογραφικού genre των περιπετειών καράτε και πολεμικών τεχνών που τόσο έχει αγαπήσει η δεκαετία και η γενιά του ’80. Όλοι οι πρωταγωνιστές έχουν επαναπαυθεί στις δάφνες τους μετά από το μεγάλο «ξυλίκι» του πρώτου μέρους και ξαφνικά, εκεί που πίναν τα μπυρόνια τους και έπλεκαν το εγκώμιο τους για το πως κατατρόπωσαν τον mr X στο πρώτο μέρος της σειράς, μαθαίνουν από τον Skate -τον μικρό αδερφό του Adam- την επόμενη κιόλας ημέρα, ότι τον έχει απαγάγει ο mr Χ και τους έχει κάνει λαμπόγυαλο το σπίτι. Σε πολύ σύντομο χρόνο, οι δρόμοι κατακλύζονται ξανά από το συνδικάτο του mr Χ και ο Axel Stone, η Blaze Fielding, o Eddie skate Hunter και το αντίπαλο δέος του Mike Haggar, ο Max Hunter, αναλαμβάνουν δράση και τραβάν το δυσβάσταχτο δρόμο μιας νέας cult urban σταυροφορίας χωρίς άλλο προηγούμενο indeed!

Gameplay

Όποιος έχει περάσει την τελετή ενηλικίωσης μέσα από τα «ουφάδικα», που έσφιζαν από «10ρικοφάγες», «εικοσαρικοφάγες» και «50ρικοφάγες» μηχανές, το τελευταίο που έχει ανάγκη είναι να ακούσει την περιγραφή των gameplay μηχανισμών ενός shoot em up ή ενός -στην προκειμένη- beat em up! Όμως, επειδή σε αυτές τις περιπτώσεις το νόστος βαράει κόκκινο σαν αυγουστιάτικο φεγγάρι και αφού ως γνωστόν, το «για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι» είναι σοφή κουβέντα, αξίζει να αναφερθώ εκτενώς σε ένα genre που δυστυχώς κατ’ εμέ έχει σχεδόν εκλείψει.

Ο παίκτης λοιπόν, με το καλημέρα, βρίσκεται μπροστά σε μια οθόνη επιλογής του χαρακτήρα του και πρέπει να διαλέξει βάσει της πολεμικής τέχνης που του ταιριάζει. Ο κάθε χαρακτήρας διαφέρει σε τεχνική καρπαζιάς, σε ταχύτητα και σε δύναμη, η οποία επηρεάζει τη μπάρα ζωής, είτε τη δική του όταν τρώει ξύλο, είτε των εχθρών όταν τους «ταΐζει». π.χ. ο Max Hunter είναι πιο αργός, μιας και είναι νταμάρι και επαγγελματίας wrestler, οπότε και οι μπουνιές του αργές μεν, «οβελίκιες» δε, ενώ αν του την πέσουν πολλοί εχθροί «από όλες τις μπάντες» (από Iron Maiden, Guns ‘n’ Roses κ.ο.κ), δυσκολεύεται να αντεπεξέλθει σε σχέση με τον Eddie Skate Hunter που ανήκει στην κατηγορία φτερού, ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται. Επομένως, μπορούμε με βεβαιότητα να μιλάμε για μια επιλογή ζωής την επιλογή χαρακτήρα, καθότι οι ζωές και τα continue δεν είναι άπειρα.

Ο γράφων, σκουριασμένος πια στα games της arcade era, συνειδητοποίησε ότι κατάφερε να το τερματίσει μονορούφι (μέσα σε μιάμιση ώρα), κάνοντας χρήση μέχρι και της τελευταίας ρανίδας του 16μπιτου αίματος του. Κατόπιν πρόχειρων μαθηματικών, αν αυτό το παιχνίδι υπήρχε σε 50ρικοφάγα version, θα είχε ξοδέψει 450 δραχμές εν έτει 1992-1993.

Ο χαρακτήρας του παιχνιδιού κινείται από τα αριστερά προς τα δεξιά, αλλά και από κάτω προς τα πάνω, η καλύτερα από έξω προς τα μέσα, διότι οι πίστες των beat em up είχαν μια χρηστική ψευτοτρισδιάσταση, όπου ο χαρακτήρας εκμεταλλεύεται  και το μήκος και το πλάτος του δρόμου, πράγμα που διαμορφώνει και την όλη στρατηγική και φιλοσοφία του τίτλου, αφού οι εχθροί εμφανίζονται σε διάφορα μήκη και πλάτη στην κυριολεξία και πρέπει με σοφία να αποφασίσει ο παίκτης με ποιον εχθρό πρέπει να ασχοληθεί κατά σειρά μπούφλας.

Η χρήση αναλογικού μοχλού ή του κλασσικού σταυρού είναι υπόθεση «περί ορέξεως ουδείς λόγος». Το B button μοιράζει «αλγεσίδωρες» μπουνιές, αγκωνιές, γονατιές και πιασίματα, ενώ το Α είναι το λεγόμενο «πήδημα». Γρήγορος συνδυασμός Α και μετά Β ισούται με εναέρια κλοτσιά και το Χ button είναι το κουμπί έκτακτης ανάγκης, όπου ο εκάστοτε χαρακτήρας εξαπολύει επίθεση με χέρια και πόδια  προς όλες τις κατευθύνσεις, με το τίμημα μια έκπτωση στη μπάρα ζωής του. Διαγώνια κάτω μοχλός και εναέρια επίθεση συνεπάγεται με εναλλακτική επίθεση, η οποία δεν προτιμάται και συχνά. Επίσης το double right ή left κάνει τον χαρακτήρα να τρέχει και να επιτίθεται τρέχοντας.

Η κάθε πίστα έχει και το «κλασεμεντέ» Boss του, το οποίο έχει διπλές και τριπλές μπάρες ζωής, καθώς και το δικό του ξεχωριστό κολπάκι για να τον νικήσεις. Οι χαρακτήρες, όπως και στα περισσότερα beat em ups από αρχής double dragon, μπορούν να μαζέψουν αντικείμενα από το δρόμο, να σπάσουν κιβώτια και τενεκέδες, να αδράξουν μαχαίρια και σωλήνες, ενώ και το γνωστό «κανονάκι» της εποχής δεν λείπει, οπότε κάθε πόντος μετράει. Τα 8 μακροσκελή stages είναι υπεραρκετά για έναν τέτοιο τίτλο, αλλά η αλήθεια είναι ότι το gameplay δεν ποικίλει από πίστα σε πίστα. Απουσιάζει η παρουσία κάποιων bonus levels, ώστε να σπάει η μονοτονία, όπως π.χ. στα Final Fight, όπου έσπαγες αυτοκίνητα ή στο Τurtles in Τime που έκανες “sewer surfing” ή στο Cadillacs and Dinosaurs που πατούσες Ράπτορες με τη Cadillac.

Η ανταπόκριση των χαρακτήρων είναι ταχύτατη και απολαυστική σε σχέση με τον προκάτοχο του, που περισσότερο έμοιαζε με κακέκτυπο του Final Fight παρά με ισάξιο αντίζηλο! Έχω την αίσθηση ότι είναι ο μόνος fighting τίτλος που απήλαυσα με την ψυχή μου και ανήκε στο MEGADRIVE κι όχι στο SNES. Το παιχνίδι πρέπει να επισημανθεί ότι υποστηρίζει local multiplayer ενώ πολύ χρήσιμο είναι το save ανά πάσα στιγμή. Επιπλέον, υπάρχει κι η επιλογή διαβάθμισης της δυσκολίας, η οποία μπορεί να αποδειχτεί σωτήρια για τους μη παλαίμαχους.

Οπτικός τομέας

Χάρμα οφθαλμών με δυο λόγια! Το 3D είναι πανέμορφο και τα πολλαπλά επίπεδα του βάθους έχουν υποστεί επεξεργασία με περίσσεια προσοχή. Σπάνια το sprite του ήρωα βρίσκεται να διαπερνά τοίχους και βαρέλια μέσα στην πίστα. Τα γραφικά του τίτλου είναι πολύ ανεβασμένα σε σχέση πάντα με το πρώτο Streets of Rage. Το ίδιο ισχύει για το framerate και γενικά για τα production values του τίτλου που προσεγγίζουν κατά πολύ την ποιότητα των arcade μηχανών. Τα 16bit σε 3d είναι απολαυστικά, όσο ένα όνειρο θερινής νυκτός που έγινε πραγματικότητα. Απορώ για ποιο λόγο δεν έχουν μπει σε διαδικασία να κυκλοφορήσουν και 3D επεξεργασμένους τίτλους του SNES. Γιατί όχι ένα Street fighter 2 ή ένα Final Fight ή ένα Donkey Kong ή ένα Starwing  σε 3D?

Ήχος

Δώσε glam rock, generic 80’s metal στο λαό και 16bit σαξόφωνα σε funkopop κομμάτια με solist τον Clarke Garrison από την «Τόλμη και Γοητεία» (εννοείται πως δεν κυριολεκτώ). Η cultίλα πάει σύννεφο και δεν νομίζω ότι αξίζει να αναφερθώ περαιτέρω μιας και απλά κάνει τη δουλειά της. Τουτέστιν, σε μεταφέρει στη πιο “kitsch” δεκαετία χωρίς hot tub time machine και λοιπές παρενέργειες, χωρίς όμως τελικά να βρεθείς να μνημονεύεις κάποια μελωδία στο υπόλοιπο της ημέρας. Οι φάπες και οι κλοτσιές καθώς και οι πνιχτοί σπαραγμοί θυμίζουν το «οι μπουνιές χορεύουν σάμπα» των αξέχαστων Budd Spencer και Τerence Hill, οπότε επιβάλλεται headset ακουστικών για την απόλυτη “στερεο-φονική” (γιατί περί φόνων από ξυλοδαρμούς πρόκειται) εμπειρία.

Τελικό συμπέρασμα

Είτε έχεις τα παράσημα στα beat em ups σαν κονκάρδες από μπάντες πάνω στο 20 ετών -και βάλε- τζιν μπουφάν σου, είτε είσαι παιδί που νομίζει ότι WWE ισούται με τον Seth Rollins κι όχι με τον Hulk Hogan, το Streets of Rage 2 είναι ένας must buy 3D τίτλος, σε τιμή freddo cappuccino που θα χαρίσει δημιουργικό button mashing σε μεσημεριανές ώρες χώνεψης τις θερμές αυγουστιάτικες ημέρες.

• Κονσόλα: 3DS
• Είδος: Beat ’em up
• Εκδότης: SEGA
• Εταιρεία Ανάπτυξης: SEGA
• Διάθεση: –
• Παίχτες: 1-2 (τοπικά)
• Online στοιχεία: Όχι
• Δείτε εδώ την πολιτική βαθμολογίας μας