Review: Octodad – Dadliest Catch (Wii U)

H Unity το 2010 έδωσε σε πολλούς θνητούς ανθρώπους την ευκαιρία να γίνουν προγραμματιστές από το σπίτι τους, μέσω των απλών θνητών υπολογιστών τους.

Ευκαιρία που με λίγο μεράκι, με μια πρωτότυπη ιδέα και με πολλή δουλειά, γέννησε αρκετούς αξιοπρόσεχτους και φρέσκους τίτλους.

Ένας από αυτούς ήταν το Octodad, o πρόγονος του Dadliest Catch, τίτλος που αν και δινόταν ως freeware, δεν εμπόδισε παρόλα αυτά τους  φοιτητές που το έφτιαξαν, να βρουν το δρόμο του PC, του linux, του iOS και του PS4 για το sequel τους. 3 Μήνες λοιπόν μετά την PS4 κυκλοφορία και ένα χρόνο μετά από τα PC, iOS, Linux έφτασε κι η ώρα των Wii U owners να πέσουν στα πλοκάμια του καρχαρία… εμ… του Octodad: Dadliest Catch ήθελα να πω.

Σενάριο

Το παιχνίδι ξεκινάει σε μια κρίσιμη καμπή της ενήλικης ζωής ενός άντρα, με τη διαφορά ότι ο χαρακτήρας μας δεν είναι άντρας, αλλά χταπόδι που πρέπει να γίνει άντρας και να ανταποκριθεί από την επόμενη μέρα σε όλες τις ενήλικες υποχρεώσεις ενός οικογενειάρχη. Για να μη ξεχνιόμαστε η κρίσιμη καμπή που είπα πιο πάνω δεν είναι άλλη από το μυστήριο του γάμου που μυστηριωδώς όλα τα αρσενικά θηλαστικά αυτού του κόσμου αποφεύγουν. Είναι ξεκαρδιστικό και ιδιοφυές συνάμα το γεγονός ότι στη μέλλουσα γυναίκα του, στα παιδιά του, καθώς και σε αρκετό κόσμο (εκτός από τον ιχθυοπώλη) , φαντάζει στα μάτια τους με άνθρωπο καθόλα φυσιολογικό. Το αλληγορικό κλειδί του τίτλου στηρίζεται σε αυτήν την μικρομέγαλη λεπτομέρεια , διότι ο Octodad, όπως όλοι οι σύζυγοι και μπαμπάδες του κόσμου, κάνει κάθε μέρα ότι μπορεί, – ακόμα και ενάντια στην ιδιοσυγκρασία του- προκειμένου να μην “ξενίσει” κανέναν, καταπιέζοντας την πραγματική του φύση! Αποστολή όχι εύκολή, διότι ως γνωστόν δεν έχουν μόνο τα χταπόδια πολλά μέλη, αλλά κι ο διάβολος, ο οποίος έχει πολλά ποδάρια.

Οπτικός Τομέας

Τα γραφικά του παιχνιδιού έχουν μια κωμική, καρτουνίστική διάθεση που ταιριάζει γάντι στον τίτλο, χωρίς να αποτελούν σημείο αναφοράς του. Απλά κάνουν τη δουλειά τους και θυμίζουν το ύφος των γραφικών των adventure games της Lucas Arts όταν τα είχε αναλάβει η Telltale. Για παράδειγμα το Sam and Max freelance police. Η μηχανή γραφικών δε σου γεμίζει το μάτι ότι θα μπορούσε να ναι βαριά ή ότι θα μπορούσε να προκαλέσει πτώση των καρέ σε ένα μηχάνημα όπως το Wii U. Όμως, λίγο το πιθανόν πρόχειρο optimization, λίγο το ότι στο background τρέχουν πολλά physics και λίγο το ότι η Unity παρουσιάζεται ανεξήγητα βαριά στο τρέξιμο κάποιων παιχνιδιών (βλέπε Dreamfall chapters), τελικά το αποτέλεσμα δε ρέει και σαν νερό.

Gameplay

Ειλικρινά το gameplay του τίτλου είναι τόσο πρωτόγνωρο, όσο και σπαστικό ταυτόχρονα. Αν δεν ήταν το story και οι διάλογοι τόσο καλογραμμένοι κι αν δεν ήταν με τόσο χιούμορ καλοφτιαγμένα τα επίπεδα και οι χώροι του παιχνιδιού, μέσα στα οποία ο Octodad πρέπει να ξετυλίξει τα ψυχοκινητικά του ταλέντα, πραγματικά θα μπορούσε να αποκαρδιώσει πολλούς παίκτες. Η συμπόνοια όμως, που προκαλεί ο Octodad, προσπαθώντας να κουρέψει το γκαζόν, να ανοίξει το ψυγείο, να οδηγήσει αμάξι κι άλλα τέτοια ρουτινιάρικα είναι άνευ προηγουμένου, με αποτέλεσμα ο παίκτης να μπει σε διαδικασία εκμάθησης των controls.

Συγκεκριμένα, ο Octodad για να κινηθεί, χρειάζεται τη χρήση και του analogue stick, το οποίο είναι υπεύθυνο για την κατεύθυνση των πλοκαμιών, ενώ η χρήση των shoulder buttons, είναι υπεύθυνη για την χρήση και των έλεγχο των πλοκαμιών (χέρια, πόδια) ως προς την αλληλεπίδραση με τα αντικείμενα του χώρου. Το αριστερό ή δεξί shoulder button, ανάλογα με πιο πλοκάμι θέλεις να χρησιμοποιήσεις, αν το κρατήσεις πατημένο, αποκτάς έλεγχο του μέσω του δεξιού αναλογικού μοχλού, προκειμένου να το κατευθύνεις μέσα στον τρισδιάστατο χώρο για να φέρεις εις πέρας μια δουλειά, όπως π.χ. το να σηκώσεις το τηλέφωνο για να παραγγείλεις μια πίτσα. Λίγες ήταν οι φορές που το κακό framerate δυσκόλεψε την ήδη δύσκολη κατάσταση που αντιμετώπιζε ο Octodad κι ελπίζουμε να διορθωθεί με κάποιο patch μελλοντικά, μιας και χαλάει έναν κατά γενική ομολογία τίτλο με υψηλά καρέ.

Ο χειρισμός είναι δύσκολος στην αρχή, αλλά μέσα στο 4ώρο περίπου που χρειάζεται κανείς για να τελειώσει το παιχνίδι, προλαβαίνει ο παίκτης να εξοικειωθεί επαρκώς και να κάνει τον Octodad να μοιάζει πιο ανθρώπινος. Πρέπει να τονιστεί δε ότι η δυσκολία του χειρισμού δεν είναι συνώνυμη του προβληματικού χειρισμού. Κάθε άλλο! Η Four Horses έχει κάνει τον χειρισμό επίτηδες έτσι, σαν να θέλει να μας δώσει μια γεύση του πως θα ήταν αν είχαμε 8 άκρα. Ως προς το κομμάτι της διάρκειας δε μπορώ να πω ότι έμεινα με το παράπονο, χωρίς να σημαίνει ότι 2 ώρες παραπάνω υλικού θα ήταν μη ευπρόσδεκτο.

Ήχος

Kαλοδουλεμένο soundtrack με χιούμορ και ποικιλία. Ο τίτλος άνετα μεταβαίνει από μουσικό είδος σε άλλο μουσικό είδος. Από κομμάτια ιρλανδικά που θυμίζουν “Τιτανικό” σε κομμάτια πιάνου λες και έχουν βγει από αμερικάνικο γουέστερν κι από punk rock και electro σε κομμάτια που θυμίζουν περουβιανές μπάντες με ξύλινα πνευστά και μουσικές καταναλωτικής υποβοήθησης που συνήθως “τρώμε στα αφτιά” όταν ψωνίζουμε στου Μασούτη. Οι διάλογοι είναι πολύ καλοί από θέμα ηθοποιίας και εν κατακλείδι δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό σε αυτόν τον τομέα του παιχνιδιού.

Gamepad features/ multiplayer

Το Dadliest Catch προσφέρει off-tv play, ενώ χαβαλέ έχει το local multiplayer, όπου μπορούν 2 παίκτες να συνεργαστούν για το χειρισμό του Octodad. Με άλλα λόγια, ο θεός βοηθός κι η Παναγιά μαζί σας αν αποφασίσετε να το δοκιμάσετε. Το σίγουρο είναι ότι θα ρίξετε πολύ γέλιο.

Τελικό συμπέρασμα

Σε γενικές γραμμές είναι ένα ολοκληρωμένο παιχνίδι που σου αφήνει μια πολύ ευχάριστη επίγευση, ενώ τα όποια framedrops και bugs της έκδοσης, δεν είναι ικανά να ξινίσουν το γευστικό αποτέλεσμα. Ένα χταποδάκι ξυδάτο θα το ‘τρωγα μετά από ένα 4ωρο ενδιαφέροντος gaming.

• Κονσόλα: Wii U (αρχική παρουσίαση) / Switch
• Είδος: Puzzle
• Εκδότης: Young Horses
• Εταιρεία Ανάπτυξης: Young Horses
• Διάθεση: Ψηφιακή από το Nintendo eShop (Switch)
• Παίχτες: 1-2
• Online στοιχεία: Όχι
• Δείτε εδώ την πολιτική βαθμολογίας μας