Review: Q.U.B.E. Director’s Cut (Wii U)

Για την Toxic Games ο κύβος ερρίφθη μέσα από μαθητικό project, καρπός των 3 ιδρυτικών μελών της, Dave Hall, Daniel de la Rocha και Jonathan Savery.

Καρπός, ο οποίος άνθισε μέσω του οργανισμού Indie Fund και εν τέλει τοποθετήθηκε στα ψηφιακά ράφια του Steam to 2011. Τέσσερα χρόνια μετά, το Q.U.B.E. έφτασε ως director’s cut έκδοση στο eshop του wiiU από τoν publisher Grip digital, προσκαλώντας και προκαλώντας την τετράγωνη λογική των Nintendo gamers να ανταπεξέλθει στους κλειστοφοβικούς του γρίφους.

Σενάριο

Ξυπνάς και οι αισθήσεις σου ακόμα βαθμολογούνται χαμηλά, βάσει κλίμακας Γλασκώβης. Δε ξέρεις ποιος είσαι, δε ξέρεις που είσαι, και το μόνο που αντικρύζεις είναι ένα ζευγάρι γάντια στα χέρια σου που θυμίζουν το powerglove της Nintendo. Όλα σε τόνο άσπρο-ανθρακί και ένας κυβικός διάκοσμος που σε παραπέμπει στο καφκικό λαβύρινθο του Κύβου του Vincenzo Natali. Ξεκινάς να περπατάς ακόμα αποδιοργανωμένος και αποπροσανατολισμένος, ώσπου μέσα από παράσιτα ξεκαθαρίζει στο αυτί σου μια φωνή. Γυναικεία φωνή..κατευναστική φωνή και καθοδηγητική. Δεν είναι το τι σου λέει. Είναι η προσωδία που χρησιμοποιεί! Ένα ηχόχρωμα που σου δίνει κουράγιο να έρθεις στα σύγκαλα σου. Προσπαθείς να δώσεις σημασία στις λέξεις της (μιας και η επιλογή υποτίτλων απουσιάζει) και το μόνο που “πιάνεις” είναι κάτι για διάστημα και κάτι για “..κλεισμένος μέσα σε ένα Κύβο” από τον οποίο πρέπει όπωσδηποτε να βγείς, καθότι ο ίδιος ο κύβος βρίσκεται σε τροχιά πρόσκρουσης με τη Γη. Το που και το πως θα βγείς, αλλά και το αν όντως ισχύουν όλα αυτά που ακούς δια στόματος της φωνής της αστροναύτη Novak θα φανεί στη πορεία. Προς το παρόν πρέπει να συγκεντρωθείς και να  καταλάβεις πως θα τα χρησιμοποιήσεις προς όφελος σου.

Gameplay

Μέσα στα πρώτα λεπτά ενασχόλησης με το Q.u.b.e. ο νούς σου τρέχει χωρίς να το θέλει αυτόματα στο πόνημα της Valve, το Portal. Και όχι άδικα, καθώς και τα 2 παιχνίδια στηρίζονται στην ίδια σχεδιαστική φιλοσοφία. Ο χαρακτήρας είναι σε ένα δωμάτιο που για να προχωρήσει πρέπει να λύσει ένα τρισδιάστατο γρίφο, ο οποίος με τη σειρά του λύνεται χάρη στη καλή γνώση και ευφάνταστη χρήση του εργαλείου που σου έχει δωθεί για αυτόν τον σκοπό. Στην περίπτωση του Portal ανοίγεις τρύπες με το portal gun προς όλες τις κατευθύνσεις, εκμεταλλευόμενος όλους τους πιθανούς ρεαλιστικούς κανόνες της φυσικής. Στο Q.U.B.E. χάρη στα γάντια σου έχεις τον έλεγχο συγκεκριμμένων κύβων μέσα σε κάθε sector, οι οποίοι θα σου ανοίξουν το δρόμο ή θα σου προσφέρουν πάτημα για να φτάσεις  στο ύψος της επόμενης εξόδου.

Ακούγεται απλό, ξεκινάει απλά, αλλά όσο προχωράει ο παίκτης από section σε section, το gameplay και δυσκολεύει αλλά και φρεσκάρεται με νέες παραμέτρους και νέα είδη γρίφων, που στο τέλος για να περάσεις τα τελευταία δωμάτια πρέπει να λάβεις υπόψιν σου όλο το know how από τη συνολική σου εμπειρία. Μου άρεσε πολύ αυτή η λογική και κατά τη διάρκεια της δικής μου εμπειρίας, κάθε φορά που ένοιωθα ότι αρχίζει οριακά να με δυσκολεύει ένας γρίφος από άποψη δυσκολίας, ή να με κουράζει από άποψη επαναληψιμότητας της φύσης του, ανανεωνόταν ακριβώς μετά από αυτό το σημείο η όλη φιλοσοφία των γρίφων. Έτσι ξαναέμπαινα πάλι σε mode “εκμάθησης” των νέων γρίφων, ξεκινώντας σταδιακά από εύκολους γρίφους και καταλήγοντας στον πιο δύσκολο, μέχρι το επόμενο επίπεδο.

Ήρθε όμως η ώρα να γίνω λίγο πιο αναλυτικός ως προς την περιγραφή των μηχανισμών του gameplay. Σε κάθε δωμάτιο που καταλήγει ο χαρακτήρας του παιχνιδιού με αδιέξοδο, υπάρχουν πάντα κάποια ειδικά κυβικά πλακίδια, τα οποία ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, μιας και είναι τα μόνα πλακίδια των τοίχων που έχουν έντονα χρώματα. Είναι μια αισθητική που θυμίζει λίγο sin city, που ενώ όλα είναι ασπρόμαυρα, τα κόκκινα χείλη της “κυρίας που θέλει φόνο” είναι κατακόκκινα με έντονο contrast.

Tο κάθε χρώμα υποδηλώνει και μια διαφορετική ιδιότητα, την οποία ανακαλύπτεις στα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού, πειραματιζόμενος με τα γάντια σου, τα οποία με τη σειρά τους φωτίζονται με διαφορετικό χρώμα, ανάλογα με το χρώμα του πλακιδίου που αλληλεπιδρούν. Έτσι αν στοχεύσεις με τα γάντια σου σε κόκκινο πλακίδιο και τα ενεργοποίησεις, το κοκκινο πλακίδιο ξεπροβάλει προς τα έξω κατά ένα κύβο, αν το ξαναπατήσεις, ξεπροβάλει κατά 2 κύβους και εν τέλει κατά 3 κύβους από τον τοίχο προς τα έξω. Αν θές μπορείς να κάνεις την αντίστροφη διαδικασία και να το βάλεις ξανά προς τα μέσα όσους κύβους επιθυμείς και σε βολεύουν προκειμένου να λύσεις το γρίφο του δωματίου. Τα κίτρινα πλακίδια είναι 3 πάντα σε σειρά και μπορείς να τα ενεργοποιήσεις προς τα έξω με διαφορετική σειρά, δημιουργώντας έτσι διάφορα patterns από κύβους, όπως αυτό των σκαλιών. Τα μπλέ πλακίδια λειτουργούν σαν ελατήριο, οπότε μπορείς να τα ενεργοποιήσεις προς τα έξω και μετά να τα ξανακλείσεις, ωστέ μόλις πατήσεις πάνω τους να σε εκσφενδονίσουν για να φτάσεις ένα σήμειο π.χ. εξόδου στο επόμενο δωμάτιο.

Τα τρία παραπάνω χρώματα είναι τα πιο βασικά και συχνά, ενώ επιπλέον μπορούμε να συναντήσουμε μόβ blocks, τα οποία περιστρέφουν το δωμάτιο κατά 90 μοίρες κάθε φορά, πράσινα blocks που λειτουργούν στην κυριολεξία σαν τουβλά που αλλάζουν θέση και μετακινούνται μόνο μέσω επαφής από κόκκινα, κίτρινα ή και μπλε blocks. Επιπλέον σε μεταγενέστερους γρίφους κάνουν την εμφάνιση τους τεράστια πορτοκαλί πλακίδια με το σήμα της αναίρεσης, το οποίο χρησιμοποιείται σε γρίφους που αν δεν πάει κάτι καλά, να ξεκινήσεις την επίλυση από την αρχή, ενώ υπάρχουν και κάποια μεγάλα πλακίδια τα οποία λειτουργούν σαν διακόπτες που ενεργοποιούν μαγνητικό πεδίο και τραβάνε blocks προς το μέρος που είναι τοποθετημένα. Παραλίγο να ξεχάσω και κάποια μεγάλα πλακίδια με το σήμα του Play , όπου πατώντας το πέφτει από καταπακτή μία σφαίρα, η οποία κυλάει και πρέπει να την κατευθύνεις σε γρίφους με τη φιλοσοφία του pinball. Οι παράμετροι είναι αρκετές, όπως καταλαβαίνετε και η δημιουργικότητα των γρίφων είναι μεγάλη και διασκεδαστική, ενώ αργότερα οι γρίφοι δυσκολεύουν με την πιο ενεργό συμμετοχή του περιβάλλοντος αλλά και του ίδιου του φωτός ή καλύτερα της έλλειψης του.

Ο χρόνος που χρειάζεται να τελειώσει κανείς τα 7 τρόπον τινά επίπεδα, κυμαίνεται από 4 έως 6 ώρες, στην περίπτωση που δεν θα κολλήσει ο παίκτης τραγικά σε κάποιον γρίφο. Όταν τελειώσει ο παίκτης το παιχνίδι, υπάρχει και έναν time trial mode (against the clock) με 10 επίπεδα, το οποίο προσφέρει λίγη ακόμη συγκίνηση και κάποια παραπάνω αξία στο χρόνο.

Η έκδοση του Wii U, ούσα η πιο ολοκληρωμένη, δεν παύει να παρουσιάζει και κάποια glitches τα οποία δεν είναι πολλά, αλλά μπορεί να εκνευρίσουν ορισμένους. Προσωπικά μόνο σε ένα δωμάτιο συνάντησα ένα glitch, το οποίο με ταλαιπώρησε αρκετά, μέχρι να φέρω εις πέρας το γρίφο, ο οποίος στηρίζοταν σε physics, τα οποία όμως δεν ήταν καλοδουλεμένα, αλλά πέραν αυτού δεν υπέπεσε κάποιο άλλο bug στην αντίληψη μου.

Οπτικός τομέας

Μινιμαλ, λιτός, έξυπνος σχεδιασμός, που ταιριάζει γάντι στη φύση και το σενάριο του τίτλου. Προσωπικό μου παράπονο είναι ότι θα πρεπε να τρέχει σε 60 καρέ, διότι δεν μπορεί να πει κανείς ότι πρόκειται για ένα fps με μεγάλο draw distance και εχθρούς με A.I. Αντιθέτως, το μόνο που κινείται είναι κάποια blocks, μια σφαίρα σε κάποιους γρίφους, όπως και κάποιοι μεγάλοι κύβοι με διαφορετικό βάρος, που υπακούουν σε κάποια physics. Παράλληλα λείπουν εφέ και υφές και σκιάσεις, τελευταίας γενιάς που να το κάνουν πιο υποβλητικό και επιβλητικό στο μάτι, άρα η δουλειά γίνεται από τεχνικής πλευράς απλά διεκπεραιωτικά. Ό,τι εντυπωσιακό -στο μάτι- σημείο του παιχνιδιού συναντά ο παίχτης, επαφίεται καθαρά στο αρτιστικό και σχεδιαστικό κομμάτι του τίτλου. Συχνά δε, παρουσιάζονται και framedrops. Σκέφτομαι εν τέλει, ότι κάλλιστα αν είχε ανάλυση 480p, πολύ άνετα θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος ότι πρόκειται για τίτλο του Wii. Πάρα ταύτα, η noir sci-fi αισθητική του τίτλου εκτός των προβλημάτων,  κερδίζει τις εντυπώσεις και σου ανάβει φυτίλια να ξαναδείς μετά από χρόνια την τριλογία “the cube”.

Ήχος

Η μουσική είναι αφαιρετική, ηλεκτρονική και μελαγχολική. Τονίζει όλα τα συναισθήματα απομόνωσης, μοναξιάς, κατασταλμένης ηρεμίας και όλα αυτά μέσα σε ένα ατέρμονο συμπάντειο χάος. Προσωπικά υπήρξαν στιγμές που ένοιωθα ότι υπάρχουν κομμάτια γραμμένα από Massive attack, αλλά ο συνθέτης λέγεται Inal Bilsel. Παραθέτω πιο κάτω link ολόκληρου του κομμάτιού του menu screen, το οποίο στο μενού ακούγεται μόνο το ambient- χαοτικό του μέρος, ενώ το κομμάτι ολόκληρο καταλήγει σε funk-jazz μονοπάτια. Οι ομιλίες που ακούγονται μέα στον τίτλο, που στην ουσία είναι το μοναδικό στοιχείο αφήγησης του σεναρίου, είναι εξαιρετικό, μα δυστυχώς η απουσία υποτίτλων το κάνει δύσκολο να ακολουθησει κανείς το ενδιαφέρον σενάριο του βραβευμένου Rob Yescombe. Πρέπει δε να τονιστεί ότι το music score στην director’s cut edition είναι ολοκαίνουριο και δεν προϋπήρχε στο πρωτολανσάριμα του τίτλου το 2011.

Gamepad / miiverse  features

Το off tv play, είναι το μοναδικό extra feature για το wiiU, το οποίο στάθηκε πολύ βοηθητικό στην περίπτωση μου, διότι λίγες ήταν οι φορές που είχα πρόσβαση στην κύρια οθόνη στο σπίτι μου. Εννοείται ότι η υποστήριξη του ήχου είναι δεδομένη, ενώ η λειτουργία screenshot του Miiverse, δίνει το παρών.

Τελικό συμπέρασμα

Το Q.U.B.E. είναι ένα μικρό διαμάντι που ανήκει στον χώρο των  f.p.p. games (first person puzzler-: δικός μου όρος), διαμάντι ακατέργαστο όμως ακόμα, που χρήζει ιδιαίτερης φροντίδας και μεταχείρισης στο μέλλον από τους δημιουργούς του, ώστε να λάμψει, όπως του αξίζει σε τυχόν sequel, κάτι που θα το θέλαμε διακαώς. Προτείνεται ειδικά σε όσους ψάχνουν και απολαμβάνουν φρέσκιες εμπειρίες, πριν ακόμα γίνουν γνωστές στο mainstream κοινό. Οπότε στηρίξτε το, αξίζει πολλά! Άλλωστε είναι θέμα τετράγωνης λογικής.

• Κονσόλα: Wii U
• Είδος: Puzzle
• Εκδότης: Toxic Games
• Εταιρεία Ανάπτυξης: Toxic Games
• Διάθεση: –
• Παίχτες: 1
• Online στοιχεία: Όχι
• Δείτε εδώ την πολιτική βαθμολογίας μας