Με το είδος των beat ‘em up να επανεμφανίζεται στο προσκήνιο, έρχεται το Itadaki Smash να μας σερβίρει ένα ακόμα πιάτο. Τρώγεται όμως, ή μήπως θα μας… «πάει κλαρίνο»;
Πλοκή
Ναι, ξέρουμε. Πλοκή σε ένα beat ‘em up; Κι όμως, καλό είναι να υπάρχει ένας λόγος να αρχίσετε τα κλωτσομπουνίδια και τις φάπες προς πάσα κατεύθυνση.
Έτσι λοιπόν, το Itadaki Smash μας συστήνει τον κόσμο των «άτακτων» ιαπωνικών πνευμάτων, των λεγόμενων Yokai. Όταν αυτά τα πνεύματα αρχίζουν και προκαλούν πολλές φασαρίες, η φατρία Mamoru τα βάζει στη θέση τους.
Πάει πολύς καιρός όμως από την τελευταία φορά που υπήρχαν προβλήματα με τα Yokai, οπότε η φατρία Mamoru αποφάσισε να αλλάξει πορεία ζωής και από οι καλυτερότεροι κυνηγοί Yokai έγιναν οι καλύτεροι σεφ της πόλης San Daigo.
Όταν όμως τα Yokai αποφάσισαν να ξαναχτυπήσουν κλέβοντας τις μυστικές συνταγές τους, ήρθε η ώρα να πάρουν τα κουζινομάχαιρα, τα τηγάνια και οτιδήποτε υπήρχε ανά χείρας, να πάρουν τους δρόμους και αρχίσουν οι… «σκληρές διαπραγματεύσεις». Γιατί όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος!
Η πρώτη γεύση
Μετά από ένα κεντρικό μενού που μας έφερε στο νου τις αξέχαστες εποχές του Super Smash Bros. Melee, με το έξυπνο design και τις πολλές επιλογές για game modes, ήρθε ο πρώτος λόγος ανησυχίας αφού τα πάντα ελέγχονται μόνο με το control stick και όχι με το d-pad.
«Σιγά το πράμα» μπορεί να πει κανείς, αλλά είναι αυτές οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά στις περισσότερες περιπτώσεις και, συνήθως, χρησιμεύουν ως προάγγελοι. Ενός κακού μύρια έπονται όπως άλλωστε είπε και ο αρχαίος ημών πρόγονος.
Αφού επιλέξετε πώς θέλετε να παίξετε το παιχνίδι επιλέγοντας μεταξύ story, arcade (που δε σας δίνει δυνατότητα για continues), arena (που σας βάζει σε μια.. αρένα ενάντια σε ολοένα και πιο ζόρικα κύματα εχθρών) και versus (για να παίξετε φάπες ενάντια σε ένα φίλο), θα πρέπει να επιλέξετε ανάμεσα από τέσσερις χαρακτήρες, καθένας με τα δικά του στατιστικά. Μέχρι εδώ, όλα καλά, όλα γνώριμα και ανθηρά.
Εδώ όμως θα πρέπει να υπογραμμίσουμε κάτι πολύ σημαντικό, αφού αυτή είναι και η μόνη στιγμή που καθορίζει αν θα παίξετε μόνος ή παρέα με ένα δεύτερο παίκτη. Δεν υπάρχει drop-in/drop-out multiplayer που σημαίνει ότι αν, στην πορεία, αποφασίσετε να βάλετε ή να αφαιρέσετε δεύτερο παίκτη τότε ατυχήσατε.
Ακόμη κι αν κάνετε quit για να συνεχίσετε κάποια άλλη στιγμή δε θα μπορείτε να προσθέσετε ή να αφαιρέσετε το δεύτερο παίκτη. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο θα παραμείνετε κολλημένοι σε single ή multiplayer mode, κάτι που θα χαρακτηρίζαμε τουλάχιστον ανεκδιήγητο αφού κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο ακόμη και 30 χρόνια πριν!
Ξύλο μετά μουσικής
Μετά την ψυχρολουσία πάντως, η περιπέτεια ξεκινά από τους φωτισμένους με νέον, πολύχρωμους δρόμους του San Daigo απ’ όπου ξεκινάτε το κυνήγι των ταραχοποιών Yokai.
Το Itadaki Smash ακολουθεί τη γνωστή και δοκιμασμένη συνταγή όσον αφορά το στήσιμο της περιπέτειας. Κινείστε από μέρος σε μέρος μέχρι τη στιγμή που το παιχνίδι θα σας εκγλωβίσει σε μια μικρή περιοχή μέχρι να ξυλοφορτώσετε μέχρι δακρύων μερικά κύματα από εχθρούς. Κάθε πίστα έχει διαφορετικές προκλήσεις να αντιμετωπίσετε, αντικείμενα να καταστρέψετε, φαγητά-power ups που μπορείτε να φάτε από το πάτωμα, αλλά και αρχηγούς να δείρετε.
Όπως συνήθως, έχετε πλήκτρα για κανονικές και «βαριές» επιθέσεις, άλμα, τρέξιμο αλλά και «πιάσιμο» (ότι μπορείτε να αρπάξετε τους εχθρούς από το γιακά εννοούμε, όχι ότι ο χαρακτήρας σας έχει μυϊκούς πόνους). Έχετε επίσης μια ειδική κίνηση, η οποία απαιτεί μαγεία για να εκτελεστεί ή, αν έχετε ξεμείνει από μαγεία, μια μικρή ποσότητα υγείας. Τέλος, οι χαρακτήρες διαθέτουν ένα «launcher» που μπορεί να εκτοξεύσει τους εχθρούς στον αέρα.
Φυσικά, όλες αυτές οι κινήσεις μπορούν να συνδυαστούν για combos και όχι μόνο. Ως εδώ καλά, γιατί είμαστε στο θεωρητικό κομμάτι του gameplay.
Στην πράξη, όλη η αίσθηση που αφήνει το παιχνίδι είναι «floaty» (για να το πούμε στα Ελληνικά). Οι χαρακτήρες είναι σα να περπατάνε πάνω σε σύννεφα αφού, χάρη στα animations και το ύποπτο collision detection, είναι λες και το παιχνίδι παίζεται «στο περίπου». Θα κάνετε λαβές χωρίς να αγγίζετε καν τους εχθρούς, τα combo δεν έχουν βάθος (αντίθετα με κάτι σαν το Samurai Riot), ενώ τα χτυπήματα δεν έχουν ακρίβεια και όλο το σύστημα μάχης κρατιέται με κολλητική ταινία για να μην καταρρεύσει.
Ως εκ τούτου, δε μπορούμε να πούμε ότι είναι συναρπαστικό, αφού δεν καταφέρνει να πετύχει ούτε τα βασικά στοιχεία του gameplay που καθιέρωσαν παιχνίδια σε πολύ πιο αδύναμα μηχανήματα δεκαετίες νωρίτερα.
Η τέχνη της παρουσίασης του πιάτου
Είναι εμφανές από την πρώτη στιγμή ότι έχουμε να κάνουμε με χαμηλού προϋπολογισμού παραγωγή, οπότε δεν είχαμε τρομερές προσδοκίες όσον αφορά την ποιότητα των γραφικών και του ήχου.
Παρόλα αυτά, δεν είναι λίγα τα παραδείγματα low-budget τίτλων με πολύ δυνατή καλλιτεχνική διεύθυνση που, στην ουσία, καλύπτει τις όποιες τεχνικές ελλείψεις όπως χαμηλή ανάλυση και φτωχά framerates.
Ίσως φταίει το προσωπικό μας γούστο που μας προκαταλαμβάνει, αλλά δε μας άρεσε ιδιαίτερα το character design. Τα περιβάλλοντα έχουν μερικές έξυπνες πινελιές…
…και είναι γεμάτα χρώμα, αλλά σε τελική ανάλυση δεν έχουν ζωντάνια ή προσωπικότητα.
Το ίδιο ισχύει και για το κείμενο που υπάρχει διάσπαρτο στο παιχνίδι, το οποίο κάνει μεν φιλότιμες προσπάθειες να βγάλει λίγο χιουμοράκι, έχει δε το ίδιο αποτέλεσμα με τα cringe αστεία που είδαμε στην τρίτη ταινία του Thor.
Η μουσική και ο ήχος από την άλλη κυμαίνονται σε μέτρια επίπεδα, αφού απλά υπάρχει δίχως να διαθέτει κάποιο αξιομνημόνευτο κομμάτι ή κάποια μελωδία που να μας έμεινε στο νου αλλά χωρίς να γίνεται και ενοχλητικός.
Itadaki Smash – Χορταστικό ή μήπως να πάμε να φάμε αλλού;
Φαίνεται ότι υπάρχει μια αγάπη για το είδος των beat ‘em up από την πλευρά των δημιουργών αλλά, όπως και να το κάνουμε, το τελικό αποτέλεσμα δεν ανταποκρίνεται καν στα στάνταρ που έθεσαν παιχνίδια με ηλικία μεγαλύτερη από τους περισσότερους σύγχρονους Nintendo fans.
Σα να υπάρχουν τα συστατικά για ένα καλό παιχνίδι αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν έχει «δέσει» οπότε είναι σα μια στραβοχυμένη σως πάνω σε μια άψητη μπριζόλα. Μπορούμε να πούμε ότι στο μέλλον θα μπορούσε να γίνει ένα ΟΚ παιχνίδι αν γίνουν τα απαραίτητα patches, αλλά για να φτάσει ως εκείνο το σημείο θέλει πολύ, πολύ συμμάζεμα.
Σε σύγκριση με άλλα πρόσφατα παιχνίδια του είδους που έχουμε παίξει, θα λέγαμε ότι είναι (οριακά) ανώτερο από το Breakneck City αλλά σίγουρα κατώτερο του Samurai Riot (που τουλάχιστον διαθέτει σύστημα μάχης που δουλεύει σωστά κι έχει πολύ πιο συγυρισμένο presentation). Το γεγονός πως είναι πιο ακριβό κι από τους δύο τίτλους στο eShop είναι άλλος ένας παράγοντας που δουλεύει εις βάρος του, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι κανένα από τα δύο παραπάνω παιχνίδια δεν μας ενθουσίασαν.
Μείνετε μακριά λοιπόν και προσανατολιστείτε σε κάτι που αξίζει να αφιερώσετε τα χρήματα και το χρόνο σας.
- Κονσόλα: Nintendo Switch
- Είδος: Beat ’em up
- Εκδότης: SelectaVision
- Εταιρεία Ανάπτυξης: Main Loop
- Διάθεση: Ψηφιακή από το Nintendo eShop
- Παίχτες: 1
- Online στοιχεία: Cloud Saves
- Δείτε εδώ την πολιτική βαθμολογίας μας
- Ο κωδικός της παρουσίασης είναι μια ευγενική προσφορά της SelectaVision