Με την κυκλοφορία του Paper Mario: The Thousand Year Door προ των πυλών, δε μπορούσε να λείπει η τεχνική ανάλυση του Digital Foundry! Πάμε σε λεπτομέρειες:
Η τεχνική ανάλυση του Paper Mario: The Thousand Year Door
Όπως είχαμε υποψιαστεί από την πρώτη στιγμή, το Paper Mario: The Thousand Year Door είναι, από τεχνικής απόψεως, ταυτόχρονα καλύτερο και χειρότερο από την αρχική του έκδοση στο GameCube
Ξεκινάμε από τα θετικά:
Το παιχνίδι, όντας βασισμένο σε μια πιο σύγχρονη μηχανή γραφικών, διαθέτει ανανεωμένες υφές για το καθετί (από επιφάνειες μέχρι στοιχεία του UI). Η γεωμετρία του χώρου έχει ανανεωθεί ενώ πολλά 2D sprites έχουν αντικατασταθεί από 3D στοιχεία.
Σύγχρονες τεχνικές όπως Screen-Space Reflections προσθέτουν εντυπωσιακές αντανακλάσεις. Από την άλλη κάνουν πολλές επιφάνειες, όπως ξύλα, χόρτα και πέτρες, υπερβολικά γυαλιστερές – κάτι που εμφανώς δε συνάδει με το όνομα του παιχνιδιού (Paper, δηλαδή χάρτινο)
Η τεχνική του Screen-Space Ambient Occlusion προφέρει όμως επιπλέον βάθος σε κάθε σκηνή χάρη στις σκιάσεις που είναι ιδιαίτερα εμφανείς σε εσωτερικούς χώρους με περιορισμένο περιβαλλοντικό φωτισμό.
Μιας και λέμε για φωτισμό, light shafts έχουν προστεθεί σε ορισμένα σκηνικά ενώ και οι σκιές είναι σαφώς πιο λεπτομερείς στην έκδοση για το Switch.
Όλα αυτά όμως έχουν έναν αντίκτυπο στις επιδόσεις του παιχνιδιού, αφού η ανάλυση είναι 1600×900 και 1138×640 σε docked και handheld mode αντίστοιχα ενώ το anti-aliasing δεν κάνει και πολύ καλή δουλειά. Το σημαντικότερο όμως είναι το framerate που από τη μία είναι σταθερό, από την άλλη είναι μόλις 30 καρέ ανά δευτερόλεπτο… τη στιγμή που στο GameCube το παιχνίδι έτρεχε πάντα στα 60.
Ένα παιχνίδι εικοσαετίας λοιπόν τρέχει χειρότερα σε πολύ πιο εξελιγμένο υλικό, τη στιγμή που το gameplay απαιτεί timing ακριβείας στη μάχη.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ και, δυστυχώς, παραμένει ο μόνος τρόπος να παίξετε νόμιμα αυτό το καταπληκτικό παιχνίδι χωρίς να δώσετε ένα νεφρό…