Μετά από μια ανάλυση (και μερικές προβλέψεις), ώρα να πιάσουμε ξανά την κρυστάλλινη σφαίρα για να δούμε τι μπορεί να υπονομεύσει την επόμενη κονσόλα της Nintendo.
Για να συνοψίσουμε εν ολίγοις όσα είπαμε την περασμένη εβδομάδα εδώ, η Nintendo είναι τρομοκρατημένη. Πρέπει να κυκλοφορήσει μια κονσόλα νέας γενιάς στην αγορά.
Αυτή τη φορά όμως δεν υπάρχει μια δεύτερη πλατφόρμα (όπως παλιά που υπήρχε ένα φορητό κι ένα οικιακό σύστημα στην αγορά ταυτόχρονα) για να γίνει σταδιακά η μετάβαση. Όλες οι επιχειρήσεις όπως θεματικά πάρκα και παιχνίδια στα κινητά στηρίζονται στη δύναμη των IP, τα οποία με τη σειρά τους στηρίζονται στα νέα παιχνίδια μιας νέας κονσόλας.
Ποιοι λόγοι θα μπορούσαν να βουλιάξουν την επόμενη κονσόλα της Nintendo;
Με βάση το παρελθόν και όσα βλέπουμε να εκτυλίσσονται, μπορούμε με κάποια σιγουριά να πούμε πως θα είναι τα εξής:
Επιβεβλημένο gameplay στον υποψήφιο παίκτη
Ο υπ’αριθμόν ένα κίνδυνος που μπορεί να καταποντίσει τη 10η γενιά της Nintendo είναι η υιοθέτηση μιας gameplay ιδεολογίας, να επιβάλλει δηλαδή στον πελάτη να παίξει με ένα συγκεκριμένο τρόπο.
Παραδείγματα είναι:
- Η αναγκαστική χρήση της οθόνης αφής. Έτσι χαντακώθηκαν τα πρώτα παιχνίδια του Nintendo DS κι έδωσαν χώρο στο PSP να κάνει δυναμικό άνοιγμα στην αγορά.
- Αναγκαστική μετατροπή όλων των παιχνιδιών σε 3D φιλοσοφία, όπως την εποχή του N64 και του GameCube, κάτι που κατέστρεψε την κυριαρχία της Nintendo.
- Αναγκαστικός υβριδικός έλεγχος, όπως με το gamepad του WiiU. Μπορεί κανείς να πει ότι είχε πολλά καλά το WiiU αλλά, σε τελική ανάλυση, ακόμη κι η Nintendo θέλει να το ξεχάσει.
- Αναγκαστικό στερεοσκοπικό 3D σε φορητή κονσόλα. Μια ιδέα τόσο επιτυχημένη που η ίδια η Nintendo έβγαλε το 2DS, χωρίς το stereo 3D.
Συμπέρασμα:
Οι κονσόλες της Nintendo πάνε μπροστά μόνο όταν επιτρέπουν στον παίκτη να απολαύσουν τα παιχνίδια με τον τρόπο που ο ίδιος θέλει. Ο μόνος λόγος ύπαρξης μιας κονσόλας είναι να εξυπηρετήσει το ρόλο της σκηνής για τα έργα (τα παιχνίδια δηλαδή) – όχι του σκηνοθέτη.
Πιθανότητα: Χαμηλή
Οι φήμες μιλούν για συντηρητικές αλλαγές με το διάδοχο του Switch, που μάλλον σημαίνει ότι δε θα δούμε τρελές αλλαγές. Η Nintendo δε θέλει άλλο ένα φιάσκο επιπέδου WiiU άλλωστε. Κάτι σαν το Game Boy δεν είχε σημαντικές αλλαγές στη φιλοσοφία του για δεκαετίες και ήταν πάντοτε επιτυχημένο. Το Switch είναι, στην ουσία, μια φορητή κονσόλα οπότε λογικά η Nintendo θα ακολουθήσει το ίδιο σκεπτικό.
Το ψηφιακό μέλλον
Ένα μέλλον όπου όλα τα παιχνίδια θα είναι online ή θα αξιοποιούν τις online υπηρεσίες της Nintendo. Σκοπός είναι να αναγκαστούν όλοι οι παίκτες να πληρώνουν συνδρομές και, σε βάθος χρόνου, να αφαιρεθεί η ανάγκη να δίνει η εταιρεία στον παίκτη τη δυνατότητα να είναι κάτοχος ενός παιχνιδιού.
Για τη Nintendo, σκοπός μιας φυσικής κυκλοφορίας είναι απλά να βάλει το παιχνίδι στο ράφι των καταστημάτων και όχι για να σας παραχωρήσει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας.
Ήτοι, με το τέλος της συνδρομής χάνεται και η πρόσβαση στα παιχνίδια «σας».
Πιθανότητα: Υψηλή
Η Nintendo ήδη το κάνει αυτό με τα κλασικά παιχνίδια της, αλλά και τα online game trials που προσφέρει μέσω Nintendo Switch Online, τη στιγμή που θα μπορούσε να βάλει όλα τα παιχνίδια του NES ή του Game Boy σε μια κασετούλα, να τα χρεώσει 70€ και να τα αφήσει να κάνουν τη δουλειά τους.
Το πιθανότερο είναι τα επόμενα Mario Kart, Splatoon και Super Smash Bros. να είναι subscription-only games-as-a-service. Αν μπορεί, η Nintendo δε θα σας αφήσει να έχετε κανένα παιχνίδι στην κατοχή σας ξανά, με online multiplayer στοιχεία να μπαίνουν σφήνα σε παιχνίδια για ένα παίκτη (η αρχή έγινε με το Super Mario Wonder) για να γίνει σταδιακά η μετατροπή και η προσαρμογή τους σε ένα συνδρομητικό σύστημα.
Χαμηλής ποιότητας Nintendo games
Οι περισσότεροι μιλάνε για τη Nintendo με το αξίωμα ότι τα παιχνίδια της θα είναι υψηλής ποιότητας.
Θα είναι όμως;
Μετά το Princess Peach Showtime!, αλλά και με τις πρώιμες ενδείξεις που έχουμε για το Paper Mario: The Thousand Year Door «remake» (σε πάρα πολλά εισαγωγικά) δεν είναι σίγουρο ότι η ποιότητα των Nintendo games θα ανταποκρίνεται στα αναμενόμενα επίπεδα.
Τα παιχνίδια κάλλιστα θα μπορούσαν να αποδειχθούν φτωχά.
Πιθανότητα: Υψηλή
Αν παραξενεύεστε, μάλλον δεν παρακολουθείτε την πορεία της Nintendo.
Σε κάθε επιτυχημένη κονσόλα της Nintendo, τα παιχνίδια καταλήγουν μέτρια σε ποιότητα μετά από μερικά χρόνια – είτε λόγω αλαζονείας είτε λόγω επανάπαυσης. Τα πιο καλά παιχνίδια της η Nintendo τα βγάζει με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο.
Οι επιτυχίες του Switch, του DS και του Wii το αποδεικνύουν.
Σημαίνει αυτό ότι η βιβλιοθήκη τίτλων του N64 ή του GameCube ήταν κακής ποιότητας; Όχι ακριβώς, αλλά η εγγενής ιδεολογία της εκάστοτε πλατφόρμας απομάκρυνε πολλούς παίκτες.
Κακής ποιότητας παιχνίδια είδαμε και στο ξεκίνημα του 3DS για παράδειγμα. Θα μπορούσα ακόμη να πω ότι και τα πρώτα παιχνίδια του SNES δεν ήταν καλά, παρόλο που πολλοί θα με κατηγορήσουν για αίρεση.
Ο λόγος που μέχρι και σήμερα συγκρίνεται με το Super Mario Bros 3 δεν είναι γιατί το SMB 3 είναι υπέρμετρα ποιοτικό, αλλά γιατί το SMW δεν είναι τόσο καλό όσο θα έπρεπε να είναι. Το Super Metroid ήταν επίσης απογοήτευση όταν κυκλοφόρησε και πάτωσε στην αγορά. Ούτε και το Link to the Past κατάφερε να ανάψει φωτιές όπως το NES Zelda.
Το ευτύχημα είναι πως η ποιότητα του gaming έχει μείνει τόσο στάσιμη (μάλλον έχει καταρρεύσει θα λέγαμε) που τα παιχνίδια του SNES έχουν γεράσει απίστευτα καλά. Το γεγονός πως οι προπάτορες των SNES games (τα πρώιμα NES games δηλαδή) κυκλοφόρησαν το 1986, δημιουργεί εσφαλμένες εντυπώσεις. Είναι εξαιρετικά παιχνίδια; Ναι. Αλλά, όπως έχουμε πει πολλές φορές, τη δεκαετία του ’90 υπήρχε ανταγωνισμός και η συγκριτικά αδύναμη ποιότητα των Nintendo games επέτρεψε στο Mega Drive να «φάει» τεράστιο μερίδιο παικτών από το SNES…
Σκεφτείτε τα πρόσφατα μεγάλα παιχνίδια της Nintendo:
Είναι όντως τόσο δυνατό το Super Mario Wonder ώστε να το παίζετε ακόμη και τώρα, λίγους μόλις μήνες μετά την κυκλοφορία του; Όχι. Κανένας δεν ασχολείται μαζί του. Metroid Dread; Τα ίδια. Κατάφερε το Tears of the Kingdom να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του Breath of the Wild; Πόσοι από εσάς ακόμη ασχολείστε και δεν το έχετε παρατήσει;
Αυτή τη στιγμή η Nintendo είναι πολύ άνετη. Έχει επαναπαυθεί στις δάφνες της με μια κονσόλα που πουλάει πάρα πολύ καλά ακόμη και σήμερα, τόσα χρόνια μετά την κυκλοφορία της. Οι πιθανότητες λοιπόν μας λένε ότι τα παιχνίδια που θα ακολουθήσουν θα είναι χλιαρά και το γεγονός ότι ήδη κυκλοφορούν τίτλοι μέτριας ποιότητας (ασχέτως του τι λένε οι πληρωμένοι μαρκετίστες), προμηνύουν κακά μαντάτα για τους επερχόμενους τίτλους.
Πολιτικές ιδεοληψίες
Σ’αυτό συμπεριλαμβάνεται κάθε είδους μοντέρνο αφήγημα που σπρώχνει η κουλτούρα του ψευδοπροοδευτισμού. Και στη Nintendo (τουλάχιστον Αμερικής και Ευρώπης) οι περισσότεροι είναι «προοδευτικοί» τύποι. Αρκεί να κάνετε μια βόλτα στα προφίλ τους στα social media. Είναι όλοι μιας συγκεκριμένης κλίσης (γιατί όχι και κλίκας) και ιδεολογίας.
Πιθανότητα: Μέτρια
Τα μεγάλα κεφάλια της Nintendo καταρρίπτουν κάθε εξώφθαλμη απόπειρα πολιτικής (και καλά κάνουν). Κάτι τέτοια τερτίπια δεν αυξάνουν τις πωλήσεις και η Nintendo δε θέλει φασαρίες με πολιτικούς. Τι θα κερδίσουν αν αρχίσουν να παίζουν με τη φλόγα;
Από την άλλη, θα μπορούσαν να νομίσουν ότι είναι ανίκητοι σε βαθμό που να επιτρέψουν στο woke δηλητήριο να παρεισφρήσει στα παιχνίδια τους.
Θα δούμε.
Συμπέρασμα
Σε παγκόσμιο επίπεδο επικρατούν δυνατοί μακρο-οικονομικοί κλυδωνισμοί που μπορούν να δημιουργήσουν πολλή αντίσταση στις απόπειρες της Nintendo να διευρύνει ή ακόμη και να διατηρήσει το κοινό της. Επιπλέον, δε μπορούν να μεταφέρουν ξανά τη βιβλιοθήκη του WiiU.
Αν επιχειρήσουν τις μεταφορές τίτλων του Switch στη νέα κονσόλα, τα αποτελέσματα θα είναι αρνητικά (οι παίκτες κορόιδευαν για χρόνια τη Sony για την ίδια πρακτική με το PS5). Τέλος δεν υπάρχει «πανδημία», οπότε δεν υπάρχει αιτία για να απαγορέψουν κυριολεκτικά το «έξω» οι κυβερνήσεις παγκοσμίως με αποτέλεσμα να αυξηθεί τεχνητά η ζήτηση για video games.
Με λίγα λόγια, ακόμη κι αν η Nintendo πραγματικά «τα δώσει όλα» στη 10η Γενιά, η απόδοση θα είναι χαμηλότερη από την 9η λόγω των ολοένα και χειρότερων μακρο-οικονομικών συνθηκών.
Και, για να μιλήσουμε σε προσωπικό επίπεδο, δε νομίζω να αγοράσω την κονσόλα επόμενης γενιάς της Nintendo την ημέρα κυκλοφορίας της… αν την αγοράσω καν. Θα πρέπει πρώτα να δω τι έχει να μου προσφέρει. Η τροχιά που ακολουθούν τα παιχνίδια της Nintendo στα τελευταία χρόνια του Switch μου προκαλούν αδιαφορία.
Δε με συγκινεί το σύγχρονο 2D Mario (online προσανατολισμός με κόσμους δίχως έμπνευση). Δε μου αρέσει η κατεύθυνση του Zelda (επιστροφή στο puzzle-adventure παρά εξέλιξη ως Open-World Action-RPG). Δε μου αρέσει η κατεύθυνση του Metroid (εμμονή με την ιστορία της Samus με μηδενική ανάπτυξη του σύμπαντος). Δε μου αρέσει η κατεύθυνση του Smash Bros. ή του Mario Kart (προσανατολισμός προς το competitive, DLC και μικροσυναλλαγές). Αν όμως η νέα κονσόλα είναι πλήρως backwards compatible ή (ακόμα καλύτερα) βελτιώνει τα παλιά παιχνίδια τότε θα μου κινήσει το ενδιαφέρον.
Ένα φαινόμενο που συνέβη επειδή υπήρχαν υπερβολικά πολλά παιχνίδια στην αγορά με την πλειονότητα να είναι χαμηλής ποιότητας. Σήμερα έχουμε υπερβολικά πολλά χλιαρά παιχνίδια. Τα mainstream media όμως, που επανδρώνονται από ανθρώπους που δε θέλουν να εργαστούν, διαρκώς επευφημούν τα μέτρια παιχνίδια και θέλουν να μας τα παρουσιάσουν ως ποιοτικά.
Το πρόβλημα με τη βιομηχανία του gaming
Οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για τις κονσόλες, όταν οι κονσόλες έχουν να προσφέρουν μια ποιοτική εμπειρία που δεν υπάρχει στα PC. Όλοι γνωρίζουν τα NES games αλλά λίγοι έχουν αντίληψη του τεράστιου άλματος στην ποιότητα σε σχέση με τη γενιά που προηγήθηκε. Κάντε μια σύγκριση μεταξύ Super Mario Bros. και Pitfall, μεταξύ Legend of Zelda και Adventure στο Atari, μεταξύ Final Fantasy και Ultima 3.
Η 9η γενιά είναι αυτή που με έκανε να ενδιαφέρθώ και να αγοράσω ξανά πολλά νέα παιχνίδια. Το πρόβλημα είναι ότι μεγάλο μέρος τους είναι φτωχά σε ποιότητα, συμπεριλαμβανομένων των Nintendo games. Διαφωνείτε; Αναρωτηθείτε γιατί υπάρχει τόση ζήτηση για remakes παλιότερων παιχνιδιών; Γιατί να θέλει κανείς να παίξει παλιά παιχνίδια αν τα καινούρια παιχνίδια είναι καλύτερα; Ο λόγος είναι γιατί τα νέα παιχνίδια δεν είναι καλύτερα. Είναι χειρότερα.
Η βιομηχανία του gaming έχει πρόβλημα γιατί κυνηγάει business models αντί να κυνηγάει παιχνίδια. Η βιομηχανία δεν ενδιαφέρεται για τα «παιχνίδια», ενδιαφέρεται για την διόγκωση της «βιομηχανίας». Ακόμη και τα στοιχεία πωλήσεων πλέον δεν είναι πωλήσεις, δηλαδή αριθμός πελατών, αλλά έσοδα και μετά αναρωτιούνται όλοι γιατί τα νέα παιχνίδια έχουν λιγότερο αντίκτυπο στην κουλτούρα σε σχέση με κάποτε.
