Αρκετές εβδομάδες μετά την κυκλοφορία του, ήρθε η ώρα να δούμε αν το Prince of Persia – The Lost Crown είναι άξιο της μοίρας του ή αν άδικα το κακολογήσαμε.
Η πλοκή
Ας ξεκινήσουμε με το πιο αδύναμο στοιχείο του παιχνιδιού που, προβλέψιμα, δεν είναι άλλο από το σενάριο. Από την πρώτη στιγμή που είδαμε το αρχικό trailer του παιχνιδιού, με την ραπ μουσική που ταιριάζει σε Prince of Persia όσο ο Marilyn Manson στο Dragon Age, καταλάβαμε ότι δε μπορούμε να περιμένουμε και πολλά.
Το εισαγωγικό στάδιο θα σας συστήσει τον κόσμο αλλά και τους βασικούς παίκτες επί σκηνής για την πλοκή: Το βασίλειο της Περσίας που δέχεται επιθέσεις από εχθρικά έθνη, τον Πρίγκηπα με τη Βασίλισσα-μητέρα του αλλά, κυρίως, τους Αθάνατους.
Σε μια νότα που φέρνει λίγο στην ταινία 300, ο περσικός στρατός έχει τους δικούς του Avengers, μέλος των οποίον είστε κι εσείς στο ρόλο του νεαρού Sargon – γνωστού και ως Μαύρου Σίφουνα.
Μια ειδική ομάδα επίλεκτων που είναι τόσο στερεοτυπικοί σαν προσωπικότητες όσο και προβλέψιμοι σαν καλλιτεχνικό design. Το πρόβλημα είναι ότι, πέρα από τη δράση, στην αρχή του παιχνιδιού αναλώνεται περίπου μία ώρα (και βάλε) σε διαλόγους τόσο πληκτικούς που με έκαναν να θέλω να κλείσω το παιχνίδι.
Ευτυχώς υπέμεινα αρκετά το μαρτύριο γιατί, όταν ο Πρίγκιπας πέφτει θύμα απαγωγής (εξ ου και το Lost Crown), η περιπέτεια μεταφέρεται στο μαγεμένο όρος Qaf. Ένα τόπο που κάποτε ήταν σημαντικός για το βασίλειο…
Κάτι συνέβη όμως πριν μερικά χρόνια και το Simurgh εξαφανίστηκε – πολλοί πιστεύουν ότι θανατώθηκε – οπότε το όρος Qaf είναι πλέον καταραμένο, αφού εκεί ο χρόνος κυλά απρόβλεπτα. Αυτό είναι μακράν και το πιο καλό στοιχείο του σεναρίου, το worldbuilding δηλαδή, αφού οι τοποθεσίες, τα μυστήρια, τα ταξίδια, τα αξιοθέατα και οι περιπέτειες που θα ζήσετε είναι…
Η διαφορά μεταξύ του σεναρίου και των διαλόγων σε σύγκριση με το περιβαλλοντικό ή δευτερεύον storytelling του τίτλου, όσον αφορά την ποιότητα, είναι η μέρα με τη νύχτα. Πραγματικά χαιρόμαστε που, πέραν της εισαγωγής, το παιχνίδι σπάνια θα σταματήσει τη δράση για να συζητήσετε με χαρακτήρες, γιατί όλοι είναι ανεξαιρέτως ενοχλητικοί.
Πώς παίζεται το Prince of Persia: The Lost Crown;
Κατά βάση, το νέο Prince of Persia είναι ένα Metroidvania και μάλιστα ένα πολύ καλό Metroidvania!
Η κινητικότητα και η ελευθερία που προσφέρει είναι υποδειγματική αφού σας επιτρέπει να κάνετε walljumps, άλματα και slides με περισσή χάρη και ευκολία. Και, όσο προχωράτε στην περιπέτεια, θα αποκτήσετε ένα σωρό νέες δυνάμεις που είναι όχι μόνο δημιουργικές αλλά χρήσιμες στην εξερεύνηση…
Η δύναμη να αφήσετε ένα «στιγμιότυπο» του εαυτού σας στο οποίο μπορείτε να γυρίσετε ανά πάσα στιγμή είναι πανέξυπνη αλλά αποδεικνύεται συχνά σωτήρια. Από την άλλη το air dash, που θα πάρετε από νωρίς, θα γίνει αναπόσπαστο κομμάτι του ρεπερτορίου σας!
Η ομάδα της Ubisoft μάλιστα κατάλαβε (πολύ σωστά) ότι έχει σχεδιάσει ένα άριστο σύστημα κίνησης, με τόσο άμεση ανταπόκριση, που πολύ συχνά θα έρθετε αντιμέτωποι με προκλήσεις (υποχρεωτικές αλλά και προαιρετικές) που θα δοκιμάσουν τις platforming ικανότητές σας στο έπακρο.
Πολύ μας άρεσε η πληθώρα επιλογών για βοηθήματα σχετικά με την πλοήγηση στο παιχνίδι. Αν είστε λάτρεις της αναζήτησης μπορείτε να παίξετε με τα πάντα κλειστά ενώ, αν θέλετε μια βοήθεια, αρκεί να κάνετε μια βόλτα στα μενού πατώντας το +.
Όπως επιβάλλεται σε τέτοια παιχνίδια, υπάρχουν τηλεμεταφορείς (πράγμα αναγκαίο καθώς ο χάρτης είναι τεράστιος) και το παιχνίδι είναι γεμάτο κρυφά περάσματα και τοίχους που σπάνε.
Αν, πάλι, πάρει το μάτι σας κάτι που δε μπορείτε ακόμα να προσπελάσετε, φροντίστε να το σταμπάρετε ή, ακόμα καλύτερα, να αξιοποιήσετε το ιδιοφυές σύστημα που εισάγει το Lost Crown για να κρατήσετε μια «ανάμνηση» στο χάρτη.
Επιπλέον, πολλές φορές θα συναντήσετε δευτερεύοντες χαρακτήρες που, αντίθετα με όσους έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, έχουν ενδιαφέρουσες ιστορίες να πουν και quests να σας αναθέσουν – quest που μπορεί να πάρει καιρό πριν ολοκληρωθούν αλλά θα σας χαρίσουν μοναδικά αντικείμενα στο τέλος.
Κι αυτό μας οδηγεί στις…
Αναβαθμίσεις
Το Prince of Persia: The Lost Crown αξιοποιεί μερικά έξυπνα κι ενδιαφέροντα συστήματα για να αναβαθμίσει τις δυνάμεις σας, θέτοντας μερικούς περιορισμούς που όμως θα σας ωθήσουν στο να παίξετε δημιουργικά – ανάλογα με το δικό σας playstyle.
Τα βασικά upgrades είναι τα πέταλα του άνθους της ζωής αφού, αν μαζέψετε τέσσερα, τότε η ράβδος ζωής θα αποκτήσει άλλο ένα κομμάτι. Ύστερα υπάρχουν όλα τα υπόλοιπα που, για να τροποποιήσετε…
Για αρχή, έχετε δύο θέσεις για να βάλετε τις «σούπερ κινήσεις» σας, με καθεμιά να ενεργοποιείται πατώντας το συνδυασμό ZL+Y ή ZL+X. Οι κινήσεις αυτές είναι τριών επιπέδων και έχουν μια ποικιλία από αποτελέσματα, ενώ για να τις αποκτήσετε θα πρέπει να δώσετε σκληρές μάχες ενάντια σε μερικούς…
Ύστερα υπάρχουν τα φυλαχτά που μπορείτε να κρεμάσετε στο λαιμό του Sargon. Προσφέρουν ένα μεγάλο εύρος από πάσης φύσεως bonus, με το καθένα να απαιτεί διαφορετικό αριθμό από slot. Slot που μπορείτε να αυξήσετε αν βρείτε τα κατάλληλα αντικείμενα, οπότε να άλλος ένας λόγος για να είστε ενδελεχείς στις αναζητήσεις σας.
Τέλος υπάρχουν οι μαγαζάτορες που προσφέρουν επιπλέον μπουκάλια για θεραπευτικά φίλτρα, ενώ η θεά του σιδηρουργείου, αν έχετε τα κατάλληλα υλικά, προσφέρει υπηρεσίες αναβάθμισης για τα φυλαχτά σας και, κυρίως, για τα όπλα σας.
Ώρα για μάχη
Το Lost Crown έχει ένα ενδιαφέρον σύστημα μάχης που ξεκινάει στραβοπατώντας αλλά, όσο πάει, καλυτερεύει.
Να βγάλουμε το κύριο πρόβλημα από τη μέση λέγοντας ότι οι εχθροί, ειδικά στην αρχή, είναι πολύ σφουγγάρια και θέλουν αρκετό κοπάνημα για να πέσουν. Ευτυχώς, όσο αναβαθμίζεται η δύναμη των σπαθιών, το πρόβλημα εξαφανίζεται αλλά, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου…
Από εκεί κι ύστερα, το σύστημα μάχης είναι αρκετά καλοφτιαγμένο αφού συνδυάζει slides, launchers, charge attakcks, parries, dodges και όλες τις επιπλέον δυνάμεις που αποκτάτε στην πορεία (μαζί με ένα τόξο) για να γίνει το σύνολο ιδιαίτερα ενδιαφέρον και – πρωτίστως – πολύ διασκεδαστικό!
Αυτό είναι μεν καλό αφού οι προχωρημένοι εχθροί, σε συνδυασμό με το ολοένα και πιο επικίνδυνο τεραίν, θα σας προκαλέσουν να μάθετε να παίζετε και να αξιοποιείτε όλες σας τις δυνάμεις. Το αποτέλεσμα είναι ένας εντυπωσιακός χορός από λακτίσματα, προσποιήσεις και αντεπιθέσεις που παραμένει εθιστικός σε όλα τα στάδια της περιπέτειας.
Οι καταπληκτικά σχεδιασμένα αρχηγοί προσφέρουν πάντα το αποκορύφωμα της πρόκλησης και θα δοκιμάσουν όλες σας τις ικανότητες – απο αντανακλαστικά μέχρι τη γνώση των δυνάμεων και των timings…
Το πρόβλημα είναι ότι, με τόσες δυνάμεις, όλα τα πλήκτρα στο χειριστήριο έχουν μια λειτουργία οπότε καταλήγει πολύ εύκολο να μπερδέψετε τα δάχτυλά σας όταν το παιχνίδι απαιτεί να συνδυάσετε 15 κινήσεις εν ριπή οφθαλμού. Ως ένα σημείο είναι θέμα ικανότητας βέβαια, αλλά θεωρώ ότι ο χειρισμός είναι υπέρ του δέοντος μπλεγμένος για ένα side-scrolling παιχνίδι.
Presentation
Ένα όμως είναι σίγουρο: Είναι το πιο καλοφτιαγμένο και στρωμένο παιχνίδι της Unity που έχουμε δει στο Switch!
Καταφέρνει να τρέχει άψογα και απροβλημάτιστα στα 60 καρέ ανά δευτερόλεπτο στη μέγιστη ανάλυση που μπορεί να απεικονίσει το Switch, φορτώνει ελάχιστα και είναι γεμάτο με εφέ που θα χαρακτηρίζαμε εντυπωσιακά. Τεχνικά βέβαια, τα γραφικά δεν είναι κάτι το αξιοσημείωτο, αφού ελάχιστα μέρη του χάρτη επιδεικνύουν εξεζητημένα shader effects…
Αυτό δεν το λέμε για κακό αφού, όπως έχουμε πει και σε άλλες περιπτώσεις, τα παιχνίδια εκείνης της εποχής κρατιούνται εντυπωσιακά καλά παρόλη την ηλικία τους. Απλά ρίξτε μια ματιά στο Resident Evil 4 ή τα remaster των Baten Kaitos για να πειστείτε.
Έτσι το νέο Prince of Persia οπτικά θυμίζει την τριλογία Sands of Time (που ήδη είναι 20 χρόνων), οπότε το βάρος πέφτει στην καλλιτεχνική διεύθυνση για να καταφέρει να εντυπωσιάσει και, παρόλο που στην αρχή τα πράγματα παραμένουν σχετικά χλιαρά, από τη μέση και μετά οι ιδέες, τα τοπία και τα περιβάλλοντα που θα αντικρίσετε είναι πραγματικά θαυμάσια και, πρωτίστως, γεμάτα φαντασία!
Όσον αφορά τον ήχο, το παιχνίδι είναι εξίσου φροντισμένο με καλό voice acting σε επίπεδο ενός καρτούν του Σαββατοκύριακου, με ηχητικά εφέ και περιβαλλοντικό ambience που θα σας μεταφέρουν σε ένα κόσμο μαγικό. Αξιοσημείωτη η επιλογή για μεταγλώττιση των διαλόγων στα Περσικά για όσους θέλουν κάτι πιο αυθεντικό!
Όπως και το Metroid Dread όμως, το Lost Crown σκοντάφτει στον τομέα μελωδία. Η μουσική είναι ΟΚ, αλλά παραμένει πάντα στο παρασκήνιο χωρίς να ξεχωρίζει. Ακόμη και τα boss themes, που ανεβάζουν λίγο το τέμπο, δε μας συγκίνησαν ιδιαίτερα οπότε η λέξη που μας έρχεται στο μυαλό είναι «απογοήτευση».
Prince of Persia: The Lost Crown – Χαμένος θησαυρός ή αδιάντροπος σφετεριστής;
Θα έφτανα μάλιστα στο σημείο να το χαρακτηρίσω το άλλο μισό του Metroid Dread αφού αλληλοσυμπληρώνονται τόσο στα προβλήματα όσο και στα καλά τους. Εκεί που το Metroid Dread π.χ. είναι το κενό σύνολο στον τομέα του worldbuilding, το Lost Crown είναι υποδειγματικό, ενώ τα production values (τόσο στα γραφικά όσο και στο quality control) του Dread λείπουν από το Prince of Persia, που έχει πιο απλοϊκά γραφικά και αρκετά glitches που οδήγησαν αναπόφευκτα σε reset. Ένα συγκεκριμένο side-quest μάλιστα κατέληξε σε softlock οπότε είπα αντίο στο 100% completion και δεν ήμουν ο μόνος.
Να αναφέρω τα πολυάριθμα lore items που είναι γεμάτα με φλύαρα κείμενα που θύμισαν το Necrobarista. Ύστερα, απορώ ποιος σκέφτηκε ότι είναι καλή ιδέα να πρέπει να κρατάτε πατημένο το ZR για να τρέξετε… από τη στιγμή που το παιχνίδι παίζεται αποκλειστικά με το control stick και ήδη αξιοποιεί αναλογικό έλεγχο. Γιατί να μην ελέγχεται ο χαρακτήρας όπως στο Smash Bros. δηλαδή;
Τέλος θα έλεγα ότι το τεράστιο μέγεθος του χάρτη είναι δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία κάνει το παιχνίδι χορταστικό αφού πήρε γύρω στις 30 ώρες για να το τελειώσω (σχεδόν) 100%. Από την άλλη όμως δεν έχω καμία διάθεση να το ξαναρχίσω από την αρχή, τουλάχιστον όχι για τα επόμενα 5 χρόνια.
Να πω επίσης ότι οι λάτρεις του Dragon Ball, του Naruto αλλά και της Super Saiyan Samus (όποιος κατάλαβε, κατάλαβε) θα απολαύσουν δεόντως το παιχνίδι. Το σημαντικότερο όμως, και είναι ένας ακόμη παράγοντας που με κάνει να το προτείνω ανεπιφύλακτα στο Switch, είναι ότι η έκδοση τούτη είναι η μόνη που δεν απαιτεί λογαριασμό Ubisoft, ούτε και σύνδεση στο internet για να παίξετε.
Κλείνοντας λοιπόν είμαι στη ευχάριστη θέση να ανακαλέσω τις αρχικές απόψεις μου για το Prince of Peria: The Lost Crown, αφού αποδείχθηκε πολύ καλύτερο παιχνίδι απ’ ότι θα περίμενα από μια εταιρεία σαν τη Ubisoft. Τα κατάφερε τόσο καλά που, στο τέλος, συμπάθησα ιδιαίτερα το Sargon και θα ήθελα, γιατί όχι, να τον δω σε νέες περιπέτειες!
- Κονσόλα: Nintendo Switch
- Είδος: Metroidvania
- Εκδότης: Ubisoft
- Εταιρεία Ανάπτυξης: Ubisoft
- Διάθεση: Φυσική από τα καταστήματα, ψηφιακή από το Nintendo eShop
- Παίχτες: 1
- Online στοιχεία: Cloud Saves
- Δείτε εδώ την πολιτική βαθμολογίας μας
